42.

Zayn POV

Een kleine glimlach kwam op mijn lippen. Een traan van blijdschap rolde over mijn wang. Ze haalde haar hand uit mijn hand en hief haar arm op. Ik kon zien hoeveel moeite het haar kostte. Ze veegde de traan van mijn wang af en glimlachte flauwtjes. 'Zayn, ik heb je gemist,' fluisterde ze. Ik nam haar hand terug vast. 'Ik jou ook,' zei ik zachtjes. 'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien,' zei ze. 'Ssst, rust eerst maar. Als je weer wat beter bent, zullen we praten,' zei ik. Ze knikte en sloot haar ogen weer.

Ze was net terug in slaap, toen de dokter binnen kwam. 'We moeten haar meenemen voor onderzoeken,' zei de dokter. 'Gaan die onderzoeken lang duren?' vroeg ik. De dokter keek op zijn papieren. 'Dat kan lang duren, ja. Misschien is het het beste als je naar huis gaat en morgen terugkomt,' zei hij. Ik knikte. Ik wreef nog eens over haar hoofd en ging toen de kamer uit.

Ik was net thuis toen mijn gsm ging. 'Zayn, waar ben je? Kon je niets zeggen dat je weg ging? Waarom nam je jouw gsm niet op?' hoorde ik Niall in paniek vragen. 'Niall, je was wakker toen ik weg ging, en mijn gsm stond op stil,' zei ik. Het was stil aan de andere kant van de lijn. 'Niall?' vroeg ik toen ik geen antwoord kreeg. 'Ja, sorry, ik probeer me te herinneren of ik wakker was geworden, maar ik weet echt niets meer. Alles is een zwart gat,' zei hij. Ik grinnikte. 'Ja, dat kan ik geloven. Het verbaast me al dat je nog weet dat ik bij je ben blijven slapen,' zei ik lachend. Hij mompelde iets. 'Waarvoor bel je eigenlijk?' vroeg ik dan maar. 'Je bent je jas hier vergeten, en ik dacht dat je die misschien wel wou komen halen. De andere lads zijn er ook,' zei hij. 'Ik kom eraan,' zei ik en ik vertrok. De laatste dagen was ik amper thuis geweest...