059.

Het moment dat je wakker wordt uit een diepe slaap, zo diep dat je niet weet wat voor of achter is, is mijn favoriete moment van de dag. Voor even heb ik geen besef van wie ik ben, wat ik heb meegemaakt en wat ik voel. Ik zou je nog niet eens mijn eigen naam kunnen vertellen op zo'n moment. Voor even lijkt alles goed te zijn en bestaat er geen ellende. Van mijn ouders en mijn broer heb ik nooit gehoord en al helemaal niet dat ze er niet meer zijn. Helaas gebeurt het maar zelden dat ik op zo'n manier wakker word, en als dat dan gebeurt is de klap daarna tien keer zo groot als ik me wel besef wie ik ben en wat er is gebeurd.

Vandaag is zo'n dag waarin ik in volledige onwetendheid wakker word. Alle spieren in mijn lichaam voelen verzuurt aan, mijn hoofd barst bijna uit elkaar van de hoofdpijn en mijn keel voelt alsof ik me helemaal lam heb gezopen en vijf pakjes sigaretten heb gerookt op één avond. Met mijn hand wil ik aan mijn hoofd voelen maar het lijkt wel alsof ik in een dwangbuis zit, ik kan geen kant op. Met moeite weet ik mijn rechter oog te openen en al snel heb ik in de gaten wat er aan de hand is. Ik lig opgesloten in bed tussen vier jongens. Als ik nu niet zo'n hoofdpijn had en me zo'n duizend keer beter zou voelen dan ik nu doe, had ik waarschijnlijk smakelijk kunnen lachen bij die conclusie. Diep graaf ik in mijn geheugen naar wat er gisteren is gebeurt. Het duurt even doordat ik nog niet helemaal wakker ben, maar zodra ik me het grootste deel van vannacht weer herinner voel ik mijn traanbuizen meteen weer vollopen.

Ik heb ruimte nodig. Onbewust raak ik weer in paniek, deze keer omdat ik me opgesloten voel. Op de een of andere manier weet ik toch nog redelijk rustig te blijven en lukt het me om uit de stevige omhelzing van Harry en Niall te komen. Water, ik heb water nodig en ruimte. Zo zacht mogelijk hinkel ik naar de deur. Het kost me veel energie, energie die ik eigenlijk niet heb. Er razen maar twee woorden door mijn gedachten, 'wegwezen' en 'water'. Ondanks dat ik weet dat het een kwestie van tijd is voordat ik instort, figuurlijk of misschien wel letterlijk, hinkel ik gewoon door. Met mijn hand grijp ik naar de muur als ik mijn evenwicht verlies. Helaas grijp ik er net naast en val ik voorover op de grond. Meteen stromen de tranen weer over mijn wangen. Waarom zou ik je niet kunnen Vertellen, uit wanhoop? Verdriet? Angst? Paniek? Agressie? Misschien wel allemaal of misschien wel door totaal iets anders. Zonder me verder te bewegen blijf ik op de grond liggen. Het heeft allemaal geen zin meer, misschien kan ik hier beter blijven liggen tot ik vanzelf dood ga.

Blijkbaar heb ik veel lawaai gemaakt tijdens mijn val want in een korte tijd staan er drie jongens om mij heen die me proberen op te tillen. Mijn lichaam laat ik hangen als een zak aardappelen waardoor het ze moeite kost om me van de grond te tillen. Nietszeggend blijf ik voor me uitstaren en verroer me niet als ik op de bank word gezet. Niall drukt me stevig tegen hem aan en probeert me weer rustig te krijgen. Zayn houdt stevig mijn hand vast en Liam roept dat hij een glas water gaat halen. De energie de ik net nog had gevonden om weg te gaan is opslag verdwenen. Ik kan zelfs de kracht niet meer vinden om me los te maken uit Niall zijn omhelzing. Mijn hoofd ligt tegen zijn schouder aan en beide jongens hebben mijn hand vast. Door een kneepje in hun hand heb ik ze gelukkig duidelijk kunnen maken dat ze stil moeten zijn.

Het duurt minstens een uur voordat ik me los maakte uit Niall zijn omhelzing. In dat uur heb ik veel tijd gehad om na te denken. Dit alles is een uitwerking van het uitvoeren van het eerste puntje van mijn 'to do list'. Al die tijd heb ik me afgesloten van de wereld, afgesloten voor iedereen, afgesloten van mijzelf en van mijn gevoelens. Dat ik nu zo heftig reageer betekent dat het werkt. De eerste stap is gezet. Mijn eerste 'aanraking' met de echte wereld is achter de rug, mijn gevoel komt stukje bij beetje terug. Het stomste wat ik nu kan doen is stoppen. Dan zou mijn nachtmerrie, mijn droom voor niks zijn geweest. Ooit was ik een vechter en liep ik nooit voor dingen weg. Het wordt tijd dat ik die vechter in mij weer ga terug halen, voor Sjoerd maar ook zeker voor mijzelf.

met mijn hand wenk ik Liam dichterbij. Uit mijn broekzak haal ik een verfrommeld papiertje. Aan zijn gezicht zie ik dat hij meteen weet wat het is. "weet je het zeker?" de angst is duidelijk in zijn stem te horen. Hij weet net zo goed als ik dat die aanval vannacht een uitwerking was van gisteren. Zayn legt meteen zijn telefoon op mijn schoot, 'ik moet nu doorzetten. Voor Sjoerd' is het enige wat ik typ. Liam lijkt het te begrijpen en knikt "welke wil je doen?" vraagt hij zenuwachtig. Niall en Zayn zitten al die tijd stilletjes naast me, ze hebben geen idee waar wij het over hebben. Bijna onzichtbaar knik ik en open het blaadje. Met mijn wijsvinger wijs ik naar de regel 'Een dag toegeven aan alle emoties die ik heb en die ook uiten in plaats van voor mezelf houden. Opgelucht haalt Liam adem en knikt "ik denk dat die perfect is voor vandaag" zegt hij een stuk positiever. Niall schraapt zijn keel waardoor ik naar hem opkijk. "mag ik?" vraagt hij twijfelend en wijst baar het blaadje. Voorzichtig knik ik en geef het gekreukelde blaadje aan hem door. Tijd om me druk te maken om Niall's reactie heb ik niet want Liam leidt me meteen af door te vragen wat ik nodig heb voor vandaag. 'chocolade, snoep, chips, drinken, ijs, een deken, zakdoekjes en iemand moet naar mijn appartement om mijn complete cd collectie van Marco Borsato te halen'. Tevreden kijk ik naar het lijstje dat ik heb getypt. Daar moet ik één 'emo-dag' wel mee overleven.