Hoofdstuk 7

Hij was de ware, dat moest wel. De Prins van het koninkrijk Clearwater was zo perfect, het was gewoon eng. Hij was gewoon hét type droomprins wat ik nooit zo kunnen krijgen. Ik zuchtte even en keek even uit het raam van mijn toren. Ik was na het ontbijt terug gegaan naar mijn toren, om mijn paardrijd-spullen te pakken. Ik snapte niet dat mijn ouders zo dom waren geweest om in mijn trucje te trappen. Het was vreselijk dom van ze, dat ze niet besefte dat ik best vaak ging paardrijden als ik niet opgesloten zat. Dus ik graaide nu mijn cap en mijn paardrijd-broek en een oud shirt bij elkaar, en deed deze snel aan. Ik kon niet wachten om met de prins onder 4 ogen te praten, het was belangrijk dat hij wist dat ik aan zijn kant stond. Ik wist dat ik waarschijnlijk vreselijk bot bij hem overkwam bij het ontbijt, tenslotte zou hij me waarschijnlijk haten, want ik had ervoor gezorgd dat hij was opgescheept met dit baantje, en als hij niet kon ontsnappen kon hij dit doen tot aan zijn dood. Net zoals Edward, die volgens mij al zijn hele leven in de stal werkte, en daar eigenlijk woonde. Ik maakte mijn haar snel even los, en borstelde het even door. Ik snapte helemaal niet waarom mijn ouders zo'n hekel aan me hadden. Ik leek van buiten misschien op mijn moeder, behalve dat mijn haar bruin was, en ik blauwe ogen had. Mijn verdere koninklijke familie had allemaal haar zo zwart als het donkerste as, en diep bruine ogen. Ik fantaseerde er als klein meisje altijd over dat dit mijn ouders eigenlijk helemaal niet waren, maar dat die op een dag me kwamen bevrijden, en dat we dan samen lang en gelukkig leefde. Ik glimlachte even in de spiegel, en zette de cap op mijn hoofd. Daarna haalde ik mijn laarzen uit een hoekje van mijn kamer en schoot ze aan. Nu moest ik alleen nog het kasteel uit zien te glippen. Niet dat dat makkelijk lukte, als ik Ferdinant tegenkwam dan moest ik altijd eerst zeggen dat ik toestemming had om op dinsdagen te mogen rijden. Meestal reed ik vaker, maar de generaal hield me altijd sterk in de gaten. Ik mocht hem niet, ik vond hem een creep, net zoals de meeste bewakers in het kasteel. Ze deden vreselijk tegen me, maar misschien kwam dat ook omdat ons koninkrijk Blackrose heette, en daar iedereen gemeen was volgens de mythe. Ik glipte tot mijn verbazing best makkelijk het kasteel uit, en liep rustig de kasteeltuin door, op weg naar de koninklijke stallen. Ik was nieuwsgierig of Edward nog wat nieuws te vertellen had. Edward was zowat de enige persoon in het paleis die een beetje aardig tegen me deed hier, ik had geen idee waar hij vandaan kwam, maar dat maakte me niets uit. Ik sprong de stallen binnen, en keek rond. Geen Edward te bekennen. Ik liep het schuurtje verder binnen, op weg naar Pearls stal, en tot mijn verbazing zag ik daar de Prins van Clearwater staan, die Pearl zojuist had gezadeld, wat normaal Edwards taak was.