First Dream

In haar droom was ze in Italië. Ze stond aan de Trevifontein en er was niemand anders in de weide omtrek. Niemand behalve een man die op de rand van de fontein zat aan de overkant. Ze kon enkel zijn rug zien. Maar toch had ze het gevoel hem te kennen.
De man draaide zich om en Caroline verstijfde wanneer ze zijn gezicht zag. Klaus glimlachte naar haar, maar zijn ogen stonden vol pijn.
Ze voelde medeleven opwellen, maar onderdrukte het deze keer niet. Ze stapte op hem af. ‘Wat doe je hier in Rome?’ ‘Het is jou droom, Caroline. Beslis jij maar wat ik hier doe.’
‘Kennelijk mis ik je’, mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen Klaus.
‘Waarom nu pas?’
‘Laten we zeggen dat ik de laatste tijd nogal veel tijd gehad heb om te denken en, wel… Om één of andere reden ben ik op het idee gekomen dat je niet zo vreselijk bent en ik je een tweede kans wil geven.’
Klaus glimlachte en stond op. ‘Wat houdt die tweede kans dan in, liefste?’

Caroline sloeg haar ogen neer. Ze had nog steeds moeite met het luidop te zeggen. Haar beschermende laagje arrogantie en spot antwoordde toen: ‘Even om het duidelijk te maken. Ik sta niet aan je deur aan te kloppen om me de wereld te tonen en toe te geven dat Tyler en Mystic Falls niet genoeg was.’
‘Dat beweer ik ook niet’, zei Klaus die duidelijk moeite had een tevreden grijns te onderdrukken. Hij haalde even diep adem en zijn blauwe ogen hielden Caroline’s blik vast. ‘Ik hou van je. Verlaat me niet of ik steek je neer als mijn broers en zuster.’
Caroline rolde met haar ogen. ‘Jij bent ongelofelijk! Het ene moment is het “Oh Caroline, liefste, ik kan niet zonder je en het volgende moment doodsbedreigingen. Klaus, Als je een staak door mijn hart duwt ben ik dood. Mij kun je niet zomaar in één of andere slaaptoestand leggen. Denk jij dat je een gentleman bent? Gentlemen bedreigen geen vrouwen.’
Hij gaf haar weer die afgewezen puppyblik. Maar deze keer had ze geen medelijden. Ze wist dat Klaus haar enkel die bedreiging gaf gezien hij zo vaak verstoten was geweest en bang was om alleen te zijn. Ze wist dat hij geen enkele andere manier kende om mensen bij hem te houden dan ze te bedreigen. Maar toch vond Caroline het storend.
‘Weet je wat? Ik heb me bedacht. Ik wil een vriendje, geen commandant met duizenden diabolische plannen die zomaar achteloos mensen vermoord, levens verwoest en mensen bedreigd. Veel plezier met schilderen Klaus.’
Ze draaide zich om maar Klaus greep haar hand zodat ze niet weg kon lopen. ‘Ik deed wat ik moest doen om me veilig te houden.’
‘Dat is juist het punt! Het draait altijd om jou en wat jij wil. En het maakt je niet uit wat je daarvoor moet doen. De enige reden dat je me ziet zitten is waarschijnlijk omdat het je gewoon uitkomt en omdat je mij niet nodig hebt en ik geen bedreiging voor je vorm. Ik kan niet van je houden tot zolang jij alleen maar denkt aan je eigen leven beschermen. Iedereen moet ooit heengaan en in plaats van je best te doen om je einde te ontlopen door macht te vergaren, probeer eens gewoon te leven. Er komt een moment dat je zult sterven of je dat nu leuk vind of niet. Heb je dan niet liever een kort leven met liefde dan een lang leven in angst voor alles en iedereen? Dat is geen leven. Dat is het gewoon niet. Daarbij, dit is mijn droom. Jij doet wat ik wil. Laat me los. Ik wil wakker worden.’
Hij liet haar meteen los. Caroline draaide zich om en rende weg om uiteindelijk hijgend wakker te worden in bed.