Hoofdstuk 40

***Jamie's pov ***

Matt, kan je even bij Jack in de keuken gaa? Hij wil je spreken." Matt knikt eens en gaat meteen naar de keuken.
Niet veel later komt Jack de keuken uit gestormd en loopt meteen naar buiten.
Geschrokken van zijn reactie kijkt iedereen verbaasd naar de deur en dan naar Matt. Het lijkt wel alsof ik de eerste ben die bekomen is en ren achter Jack.
"Jack! Jack! Stop nou even! Jack!" roep ik hem na, maar zonder resultaat. Als ik hem ingehaald heb trek ik hem bij zijn pols zodat hij zich omdraait."Wat is er?" vraag ik kordaat en kijk hem doordringend aan. "Laat maar, het ligt aan mij." mompelt hij. "Wat is er in de keuken gebeurd? Je gaat me niet vertellen dat er daar niets was. Ik ken je ondertussen goed genoeg te weten dat dat een leugen is." reageer ik meteen als ik merk dat hij luistert. "hij lacht me gewoon uit. Ik had gehoopt op een normale reactie zoals Alex, maar nee, Matt lacht me gewoon uit!" antwoordt hij behoorlijk kort. Ik neem zijn handen in die van mij en kijk hem opnieuw aan. Pas dan valt het me op dat hij angst, teleurstelling en verdriet in zijn ogen staat. "alles komt goed, Jack." beloof ik hem. "Ik heb er mijn twijfels bij." Ik kan het niet helpen en laat een hand over zijn kaak wrijven. "Geef de moed zo snel niet op, Jack. Praat het uit met Matt en zie wat je toekomst je brengt. Vergeet niet dat je de komende twee maanden genoeg op zijn gezicht zult moeten kijken." probeer ik hem te overtuigen. Langzaam knikt hij en bedankt me. "Krijg ik een knuffel? Ik heb er behoefte aan." mompelt hij. Zonder nog een antwoord te geven geef ik hem die knuffel en wrijf troostend eens over zijn rug.

Een uur later lijkt alles opgelost na heel wat geroep en verwijten. Ik denk dat ze hun beide wel gerealiseerd hebben dat ze verplicht waren het uit te spreken. Als je beide in een band en de crew ervan zit, dan is het onmogelijk werken als je elkaar niet kunt luchten.
"Blijf je slapen?" vraagt Alex uit het niets. "Nee, maar toch bedankt om het voor te stellen." Als alle blikken op mij gericht zijn weet ik dat ik hen uitleg verschuldigd ben. "Zien jullie hier nog meisjes? Ik snap het niet zo goed eigenlijk.... Sommige hebben een vriendin, jullie vertrekken morgen op tour, maar niemand brengt zijn laatste dag door met zijn vriendin..." leg ik uit. "Ik wil nou niets zeggen, maar ze heeft een punt." grijnst Zack. "Maar ze zijn ook zo snel jaloers. Ze zien ons bij jou en meteen krijgen we verwijten of vragen naar ons hoofd geslingerd." verdedigt Alex. "Dan verlaat ik jullie nu, jullie bellen jullie vriendinnen en maken er nog een leuke avond van... oh, en geef haar een klein cadeautje.... Als aandenken voor de twee komende maanden." raad ik hen aan en neem afscheid van hen... Voor twee maanden.