Hoofdstuk 37

*** Jamie's pov ***

Na een hele tijd foto's te trekken en te lachen besluit Jack het laatste te vertellen. "Ik wil dat je vanavond meegaat met me, dan kan je de jongens leren kennen." vertelt hij. "Waarom...? Ik bedoel... Het is niet dat ik ze niet wil leren kennen, maar ik denk niet dat Matt me graag ziet komen... je was een keer te laat en een keer net niet te laat op een interview door mij." antwoord ik wat uit mijn lood geslagen. "Matt zal je heus wel accepteren. Hij kan en mag je niet beschuldigen van het feit ik te laat kom." gaat hij direct in de verdediging. "Heeft het zin dat ik je tegenspreek?" grinnikend schudt hij zijn hoofd. "Alex was er wel mee akkoord dat ik je meenam. Ik beloof je dat het niet zal tegenvallen.... Als het wel tegenvalt breng ik je meteen naar huis." belooft hij. "Goed dan, maar alleen omdat je er zo op aandringt." geef ik toe. "Je zal het je niet beklagen." reageert hij blij. Hij neemt me in zijn armen en doet een vreemd dansje.

-twee weken later-
En Jack had gelijk. Ik heb het me helemaal niet beklaagd. Ik ken ze nu twee weken en ik heb me nog geen moment verveelt. Het zal raar zijn morgenavond als ze vertrokken zijn. "Hey stranger, waar denk je aan?" vraagt Matt lachend en zet zich naast me. Ik zit buiten op een bankje in de tuin van Alex. "Het zal raar doen als jullie weg zijn. Ik zal me weer alleen voelen." geef ik eerlijk toe. "We zullen je geregeld bellen. Ik las telefoonmomenten in voor je. Dan kunnen we allemaal eens met je praten. Er zullen meteen enkele uren voorbij zijn... Als we in de buurt zijn kan je misschien even langskomen" antwoordt hij en knuffelt me. "Dat vind ik heel lief van je, Matt. dankje." glimlach ik.. "Dat is wel het minste dat we kunnen doen. Uiteindelijk heb je Jack er weer bovenop geholpen na alles wat hij heeft meegemaakt. Ik denk trouwens dat hij, zolang jij in de buurt blijft, zo zal blijven. " antwoordt hij gemeend en geeft me een kus op mijn hoofd. "Hoe bedoel je?" vraag ik wat verward en kijk omhoog zodat ik Matt zijn gezicht kan zien. "Toen hij je nog niet kende en er zat hem iets hoog, dan praatte hij met Lily of met euéén van de jongens. We probeerden hem steeds er weer bovenop te helpen, maar je zag dat het ons meestal niet volledig lukte. Als hij het nu niet me ziet zitten, dan komt hij naar jou. Als hij terug bij ons is lijkt het alsof er nooit iets fout was." legt hij uit. "Je betekent veel voor hem, jamie, en dan bedoel ik niet alleen als dokter." vervolgt hij.