27. Take Me.

Als verstijfd blijf ik staan. De melodie gaat door mijn hoofd, mijn moeders stem die zacht zingt. Het was mijn slaapliedje van vroeger. Hoe kon hij dat nou weten?
Mijn wangen zijn inmiddels alweer vochtig geworden.
'Who will lose it all', herhaalt de man zijn laatste zin. Diep in mij weet ik wie het is. Wie deze 'onbekende' man is, maar het is alsof ik het mezelf niet wil vertellen, mezelf wil beschermen.
'Laat mij en mijn vrienden met rust', breng ik uit. Mijn stem is zacht en gebroken.
'Laat ons met rust!' Mijn stem plots hard, overspoeld met woede.
'Dat zal helaas niet gaan.' De ironie schalt door zijn stem.
'Pak mij dan. Laat de rest met rust. Neem mij', besluit ik zonder er ook maar een seonce over na te denken.
'Nee!' brengt Isaac uit. 'Neem mij dan. Neem mij. Laat haar met rust.'
Er klinkt een gesnuif.
'Wat heb ik nou aan jou. Je ligt nu al op de grond.'
Dan in een klap dreunt er iets door mij door. 'Op de grond.' Hij kan ons niet zien, want Isaac ligt op de achterbank van de auto.
Mijn ogen schieten de omgeving rond. Hij moet binnen gehoorafstand zijn, maar wel op een veilige plek. Ik gebaar iets naar Isaac en pak dan mijn pijl en boog van de grond op.
'Wat moet je van haar?' begint Isaac aan zijn deel; de afleiding.
'Ze is gevaarlijk.' Ik luister inspannend en volg dan zijn stemgeluid.
'Dat is ze altijd al geweest.'
Het geluid wordt harder. Dan zie ik de perfecte nis. Tussen twee dikke stammen zit iemand op de grond. Zijn ene been is blootgelegd. Een zilveren speerpunt zit diep in zijn been. Bloed omringd zijn licht gebruinde huid. Als ik het nu goed speel, ben ik hier vanaf, van hem af.
Een beeld van mijn moeder en broertje schiet door mijn gedachte. Ik voel hoe ik het zwaar krijg. Mijn boog trilt. Mijn zicht wordt wazig. Dit is het moment. Gerechtigheid.
Ik bijt mijn tanden op elkaar, veeg mijn tranen weg en ga stevig staan. Klaar. 1.. 2..
'Weet je, je moeder huilde niet, gaf geen kik. Je broertje, goh wat heeft die geschreeuwd, totdat ik zijn hart doorboorde natuurlijk.'
Gevoelloos blijf ik staan. Woede zorgt voor een vastberadenheid. Met geen mogelijkheid is dit gevoel te omschrijven.
Ik richt mijn boog nog wat scherper en wil loslaten op het moment dat zijn steem weer door de lucht schalt.
'Ik zou niet schieten als ik jou was. Je hebt een keuze. Of je schiet mij mee en neemt daarbij je, 'geliefde', Isaac mee óf je neemt Derek's auto en get the hell out of here.'
'Hoe weet ik dat je niet bluft? Je bent hier alleen.'
Er klinkt een afkeurend geklak.
'wil je bewijs? Denk je dat ik bluf?'
Even twijfel ik. Ik weet dat dat reptielen monster hier nog rondloopt, als die er nog is tenminste.
'Als ik je neerschiet, kan je geen bevel meer geven', probeer ik meer informatie over de situatie te winnen.
'Het is meer een huisdier dat op gedachten reageert.'
Mijn eerste gedachte is dat dat onmogelijk is, maar dan besef ik dat er ook weerwolven bestaan en.. tsja, wat is er precies met mij aan de hand?
Met een grote hoeveelheid zelfbeheersing laat ik mijn boog zakken.
'Ik wil een deal maken.' Het blijft een tijd stil.
'Geef maar een suggestie.'
'Ik weet niet wat je wil, maar neem mij en laat de rest met rust.' Weer blijft het stil.
'Daar kan ik jammer genoeg niet mee akkoord gaan en ga nu weg voor ik verkeerde gedachten door mijn hoofd laat gaan.'
Ik hef opnieuw mijn boog. Die man maakt me zó kwaad. Even twijfel ik of ik mezelf wel kan tegenhouden. Ik wil loslaten, zo, zó graag. Zorgen dat de pijl losschiet, dwars door zijn hart. Een van de twee vingers laat los. Nog een. Nog een en ik ben van hem af, heb mijn gerechtigheid voor mijn moeder, Tom en Stiles.
Zal hij genoeg tijd hebben om te denken? Zal ik het risico durven nemen? Ik twijfel.
'Je begint echt vervelend te worden. Moet je nou echt bewijs hebben voor je me met rust laat?'
Een harde schreeuw dreunt door de stille bossen. Na nog slechts een enkele twijfeling ren ik weg. Isaac heeft een grote snee in zijn arm. Nouja snee.. Het ziet er meer uit alsof iemand het open heeft gebeten, heeft gereten. Ik trek mijn vestje uit en verbindt zijn arm.
'Het spijt me', fluister ik.
'Don't be.'
Ik druk mijn lippen even op de zijne. Het is alsof hij wat van mijn zorgen wegneemt.
'Laten we naar Stiles gaan.' Ik knik, maar blijf naast Isaac op de achterbank zitten.
'Uhh Jane, ik kan niet rijden, remember.'
'Weet ik. Ik wacht wel tot je ontdooid bent.' Zijn lach komt mijn gehoorgangen binnen als muziek.
'Doe het voor Stiles.' Ik zucht.
'Fine, voor Stiles.'


-- YEAH! Thanks for all the commments!! --
ps. de gif, zoo zielig(!) *klik*