So Special

De week nadat Isaac hen voorgoed had verlaten was de sfeer nog haast hetzelfde. Vincent kon het maar niet bevatten dat hij weg was. Sapphira wou het liefst gewoon weg. 'Vin, zo kom je nooit veder als je maar daar blijft zitten huilen'. Ze wou niet ongevoelig doen maar het was gewoon zo. hoe zou iemand ooit over de dood komen van een dierbaar iemand als je maar bleef rouwen bij het graf. ze dacht dat het het beste was als hij een keer veder ging.
'Vincent' vroeg ze nog een keer wanhopig. ze liep stilletjes naar de donkere wolf die nog altijd zweigend op de aarde lag waaronder zijn meester lag. 'Vin..' zei ze droevig. hij leek zo ontroostbaar. Ze duwde mijn neus zachtjes in zijn vacht. hij bromde protesterend. hij wou zo blijven liggen maar ik bleef door hem zachtjes opzij te duwen. De vrouwelijke wolf jankte zachtjes terwijl ik naast hem ging liggen.
Hoe moest ze in hemelsnaam iemand in deze staat verstand in praten. Vincent wou niet veder.
'Vincent, luister even. Isaac is de eerste persoon die ik heb ontmoet nadat ik een weerwolf ben geworden. Ik ben echt kapot, maar als je hier blijft zitten, dan, dan, wat dan?' probeerde ze nogmaals.
de bruine ogen keken een beetje op naar haar Blauwe. 'Isaac heeft mij als het ware groot gebracht' zei hij langzaam. 'Ik was alheel jong gebeten. ik herriner me nog wel wat van ervoor maar veel is het niet. Isaac had me bij mijn ouders weggehaald. ze mishandelde me, ze schreewde en sloegen er op los. Isaac redde me van hen. hij heeft me opgevoed, verteld over mensen en over onze soort. hij leerde me om samen te leven met anderen en te overleven. Ik ben hem zo dankbaar, hij heeft me gemaakt tot wie ik nu ben..' zei hij zachtjes.
'Ik wou dat ik zo iemand had'