Angels and Demons [part 4]

Chloe pov.
even later lopen ik en Minho dus door het park heen. Ik had een mand samengesteld met allerlei lekkernijen om dalijk op te eten. Minho keek wat om zich heen en ik keek maar naar Minho. ik kende hem ergens van. Maar zijn gezicht kon ik maar niet plaatsen. Weliswaar had hij prachtige grote ogen, een lieve glimlacht en spieren waar ik had gedacht waar je ze nooit zou hebben. Met andere woorden : Perfect. En aan mijn eigen gedachten te horen, heb ik dus een crush opgelopen waar Gabriel niet blij mee zou zijn. Hij had ons engelen in opleiding verboden om op mensen, of op de demonen en duiveltjes verliefd te worden. Ik zucht lichtjes en kijkt omlaag. Minho kijkt naar me om : “Chloe? is er iets?” lichtjes knikte ik. “ik ken je ergens van.. maar ik kan je gezicht niet plaatsen. Het is alsof ik je eerder heb ontmoet…Het is even stil en dan glimalcht hij “waarvan zou je mij dan kennen? We kennen elkaar net een dag.” Ik keek naar hem en knikte “inderdaad, daar heb je gelijk in. Maar toch… het is en blijft frustrerend” hij glimlacht en gaat op een afstand van alle mensen zitten zodat we alleen zijn. “ja dat kan ik begrijpen ja” hij legt de deken netjes neer op de grond en gaat zich zitten”Voila madam” hij glimlacht en trekt me lichtjes naast hem neer. Ik glimlach lief naar hem en gaat naast hem zitten. op de een of andere manier voelde ik me aangetrokken door hem. Hij was lief, aardig, zorgend en niet te opdringerig. Met andere woorden, perfect voor mij….

-niemands pov-
Hij keek in zijn bol die voor de rand van de diepte stond. Hij lachte duivels ‘ja goed zo mijn zoon.. doe wat ik je gezegd heb. Roei de mensheid uit, zodat ik Satan trots kan zijn op mijn enigste echte zoon. Je doet het goed mijn zoon. Vermoord haar! En sleep haar mee hier naar de hel.”

Onew pov
Ik zucht. Bij de woorden die hij spreekt. Ik was ook zijn zoon. Alleen niet zijn echte. Een paar jaar terug was ik nog een engel. Echter deed ik een paar schaamteloze dingen. Dingen die mij niet werden vergeven. Satan kwam voor mij op en sleurde me mee naar dit vergeten hol wat de hel wordt genoemd. De zogenaamde onderwereld. Ik spreid mijn vleugels uit en vlieg terug naar boven. Gek genoeg vond ik het daglicht heerlijk. Net als Minho. we konden niet lang daar zitten of we werden er moe van. Eenmaal terug in de normale wereld doe ik normaal. Zoals ik ook eerst was. Ik kijk naar boven en schud mijn hoofd. Waar ging het bij mij mis. Vroeg ik mezelf af. Ik liep terug naar de dorm en keek onderweg wat om me heen.

Minho pov
ik glimlach en kijk naar Chloe. Ze was mooi. Te mooi om te vermoorden. Ze had iets speciaals. Als ik niet beter zou weten zag ze eruit als een engeltje. Ik zou zo vleugeltjes op der rug willen plakken. En zo gek zou het haar ook niet staan. “waarom kijk je me zo diep aan?” ze bloosde lichtjes en keek me recht in de ogen aan. Ik wijkte niet voor haar blik “nou, uhm.. je bent mooi….” Ik probeerde me nog te pleiten maar het was alsof we voor elkaar gemaakt waren. Ookal kenden we elkaar pas een dag. Chloe bloost nog wat meer en keek omlaag. “nou dat valt echt wel mee hoor….” Ik glimlach naar der en keek omhoog naar de wolken en pak haar hand vast en wijst ermee naar de hemel. “daar hoor jij thuis… je bent net een engeltje”ik glimlach en kijk naar haar. Ze slikt, laat mijn hand los en gaat zich recht zitten. ik kijk naar der “zei ik iets verkeerds?” ze schud der hoofd en staat op “nee..” ik pak haar arm vast en trek haar weer naast me neer. “vertel me dan wat er is?” weer schud ze haar hoofd en legt der hoofd tegen me aan” ik kijk haar verbaasd aan en aait over der hoofd “ik kan het je niet vevrtellen…. Mianhe.. misschien een andere keer. Ik zuchte “vertel het me alsujeblieft.. je kan het me vertellen. Je geheim is veilig bij mij.” Ik leg mijn armen om der heen en kijkt naar der. Ze slaakt een diepe zucht en kijkt omlaag. “je zou me toch niet geloven als ik het je zei..” “Chloe, ik beloof om je te geloven.. ik beloof het..” ik geef haar een onverwachts kusje op der wang en leg mijn hoofd tegen haar aan. Zij schrikt lichtjes en kijkt met grote ogen voor zich uit. “ik ehm.. aigo.. ik weet hoe ik het je moet vertellen.. geef me tijd.. ik zal het je vertellen.. maar niet nu” ik knik en hou haar stevig tegen me aan. Wat er ook zou gebeuren, wat ze ook zou zeggen, ik wilde haar niet kwijt. In een snelle tijd heb ik me aan haar gehecht. En ik wilde dat ook zo houden…

Chloe pov.
Ik kon wel janken. Ik wilde het hem vertellen, echt waar! Maar ik kon het niet over mijn
lippen krijgen. Ik keek hem voorzichtig aan en legde voorzichtig mijn hoofd tegen hem aan. Hij had een goed hart. En met elke zin die hij zei begon ik hem steeds leuker te vinden. Hij glimacht en wiegt lichtjes met me heen en weer en kijkt voor zich uit. Ik glimlach en geef hem een kusje terug op zijn wang en leg mijn hoofd tegen zijn borst aan en doe mijn ogen dicht. Minho glimlacht en aait over mijn hoofd.

zoey pov
“Chloe?.....Hallo? ik ben thuis.. Chloe?” ik roep naar Chloe maar ik krijg geen antwoord terug. Ik pleur mijn spullen neer op de bank en kijk in alle kamers van ons appartement. Chloe was nergens te bekennen. Als ik me omdraai om terug naar de woonkamer te lopen zie ik een briefje op tafel liggen. Het is van Chloe :

Hey zoey,
Ik ben naar het park met Minho. hij stond erop om met mij ernaartoe te gaan. Ik ben rond 4 uur weer terug denk ik.
Xx Chloe.

Ik kijk op de klok, 3 uur, nog een uur ongeveer en dan zou ze terug zijn. “waar is je zuster?”Ik schrik me rot als ik een hand op mijn schouder voel. Ik draai me om en ik zie Gabriel in een keer achter me staan. “YAH!! We hadden niks afgesproken ofzo in de richting waarschuw voordat je komt??!!!!” hij glimlacht lichtjes “mianhe, ik zal het in het vervolg proberen aan te kondigen. Maar waar is Chloe?” hij kijkt me aan en ik laat hem het briefje lezen. Gabriel leest en slaakt een zucht. Ik kan haar ook nooit bereiken als ik haar nodig heb. Maar kun je haar zeggen dat ik langs ben geweest? Ik heb het druk met de andere engelen. Ik kijk hem stomverbaasd aan en knik lichtjes “ uhm… nae..” ik buig lichtjes naar hem en voor ik weer recht sta is Gabriel alweer weg. “wat een raar figuur…” ik schud mijn hoofd en loop naar de keuken.

Minho pov.
ze ligt nog altijd tegen me aan en ik kijk naar haar. Ik geef haar een broodje vanuit de mand “ik heb ook een geheim…” ze kijkt me aan en eet rustig van der broodje. “ik kan het ook niet vertellen maar ooit zal je het begrijpen.” Ze knikt en eet rustig verder. “your whisper is my lucifer” ze kijkt me een beetje verward aan en ik glimlach naar haar. “dont worry. Een deze dagen zal je te binnen schieten wat ik bedoel. Daarna zien we wel verder.” Ze knikt weer en glimlacht “is goed” ze legt zich weer tegen me aan en kijkt voor zich uit. Deed ik er wel goed aan om het haar te vertellen? Voor mijn gevoel wel.. k had het tenminste niet helemaal gezegd.. eerder in raadsel vorm… wie zou weten dat de echte zoon van satan lucifer heette..

xxxxx