The Accident

Tom pov.

Zuchtend wreef ik over mijn hoofd. Soms wist ik niet hoe ik Bill moest behandelen want ik had immers nog nooit een blinde ontmoet. Dit was ook nieuw voor mij maar dat leek Bill niet te begrijpen. Het doet me pijn altijd hij huilt en ik wou dat ik zijn licht terug kon geven maar dat kan ik niet. Jammer genoeg denkt hij niet aan mij. Ik neem het hem niet kwalijk want ik zou ook mijn weg kwijt zijn als ik blind zou worden maar hij leek zijn eigen tweeling te vergeten. Hij leefde precies in zijn eigen wereldje en stootte me af. Een schuldgevoel overviel me. Aarzelend ging ik naar het zakje dat Bill had laten vallen en vroeg me af waarvoor hij vier uur nodig had om te gaan halen. Toen ik erin keek, schrok ik en voelde een paar tranen opkomen. Voorzichtig nam ik de pet in mijn handen en beet gefrustreerd op mijn lip. Hij heeft dit voor mij gekocht. Ik vond een klein papiertje dat erin gekleefd was. Er stond iets op geschreven dat niet in Bill's handschrift was, dus veronderstelde ik dat Sean het geschreven had.
'Voor Tommi, omdat je me nog steeds hetzelfde behandeld en me altijd helpt. Sorry om zo'n lastig broertje te zijn, ha ha. Ik hou van je.'
'Verdomme!' vloekte ik tegen mezelf.
Wat was ik weer een idioot. Hij voelde zich waarschijnlijk onzeker om zoveel op mij te steunen en ik gaf hem nog een de schuld ook! Ik had moeten weten dat hij niet zo'n persoon was die enkel aan zichzelf dacht. Hij hield van mij, meer als van iemand anders, en ik was te blind om het te zien. Ik grinnikte om de ironie. Ik was blinder als de blinde. Plots schrok ik terug op uit mijn dagdroom en realiseerde me dat hij zonder hulp naar buiten was gelopen! Wat als hij ergens tegen liep? Ik zette de nieuwe pet snel op mijn hoofd en rende naar beneden.
'Tom? Wat is er gebeurd? Tom!'
Ik negeerde mam en sloeg de deur hard achter me dicht. Ik keek snel naar links en rechts maar ik kon hem nergens zien. Welke kant zou hij uitgaan? Ik dacht diep na en herinnerde me elk plekje waarvan hij hield. Al snel bedacht ik me dat hij waarschijnlijk naar Sean was gegaan, of hem gebeld had om hem te komen halen. Ik wist niet eens waar die jongen woonde. Hoe moest ik mijn broertje terug vinden? Ik sloeg tegen mezelf toen ik aan mijn mobiel dacht. Vlug belde ik het bekende nummer en wachtte ongeduldig af maar er kwam geen antwoord. Ik besloot een willekeurig weg te nemen en rende door de vele straatjes.
'Bill!' schreeuwde ik.
Enkele mensen keken me vreemd aan maar niemand kwam op het idee om me te helpen.
'Bill! Het spijt me!' riep ik weer.
Ik draaide een hoek om en liep hard tegen iemand aan.
'Sean? Weet jij waar Bill is?' vroeg ik, toen ik zag dat hij het was.
'Is hij hier net niet geweest? Hij is bij me weg gelopen. Hij geen deze kant!' zei hij nerveus.
'Waarom liep hij van je weg?' vroeg ik achterdochtig.
'Daar hebben we nu even geen tijd voor! We moeten hem vinden voordat hij verloren loopt!'
'Ik ga rechts, ga jij links!' zei ik.
Hij knikte. Beide renden we onze richting uit. Zo ver kon een blinde persoon toch niet lopen? Hij zou direct ergens tegen lopen of struikelen. Ik kon me niet voorstellen dat hij nu aan het rennen was want dat zou verkeerd aflopen. Mijn lichaam werd gevuld door een panische reactie, waardoor het angstzweet uitbrak.
'Bill!'
Plots zag ik hem enkele meters voor me uit lopen. Hij had zijn handen tastend voor zich uit gestoken en probeerde zo zijn weg te vinden. Opgelucht haalde ik adem en glimlachte. Hij wist altijd direct wat hij wilde en opgeven deed hij al helemaal niet. Wat was mijn tweeling toch sterk, zowel mentaal als fysiek. Ik kon trots zijn op hem.
'Bill, het spijt-'
De rest van de zin slikte ik in toen ik zag hoe Bill een straat overstak en plots door een auto geraakt werd. Hij werd in zijn zij geraakt en vloog een paar meter verder. Ik stond een paar seconden geschrokken stil, niet wetend wat ik moest doen. De auto was gestopt en verschillende mensen kwamen om het ongeval heen staan. In de verte hoorde ik de ziekenwagen al komen. Ik rende snel naar de plaats toe en duwde iedereen hard uit de weg. Ik liet me op mijn knieën naast Bill vallen en schudde aan zijn schouders. Hij opende zijn ogen en glimlachte half.
'Je hebt je pet op,' zei hij lief.
Er liep bloed over zijn hoofd en wang, het zag er ernstig uit. Ik nam zijn hand vast en bibberde door de adrenaline.
'Het spijt me, Bill! Ik bedoelde het niet zo! Ik had een slechte dag! Het spijt me. Sorry,' jammerde ik huilend.
'Het maakt niet uit, Tommi,' zei hij hoestend.
'Niet dood gaan, alsjeblieft! Blijf leven! Ik zou alles geven voor je leven. Alsjeblieft,' huilde ik.
'Alles? Geef me dan een zoen. Dan kan ik wel vechten,' zei hij met een lieve stem.
'Wat?'
Ik wachtte echter niet op een antwoord. Het ging vanzelf, ik moest er niets eens over nadenken. Ik boog me over hem heen en drukte voorzichtig een zoen op zijn lippen. Daarna legde ik mijn hoofd tegen dat van hem en keek hem doordringend aan.
'Laat me nu niet achter. Je hebt het beloofd dat je gaat vechten,' snikte ik.
Hij glimlachte lief en sloot daarna zijn ogen.
'Bill?' piepte ik bang.
Ik schudde weer aan zijn schouders maar er was geen reactie.
'Bill?'
Plots werd ik uit de weg getrokken, zodat de ziekenwagen op de juiste plaats kon geraken. Ik was te geschokt om nog iets te doen.