• 010 Maxine Grace Scott

Deze keer was het anders mijn 'aanval.' Het voelde erger, erger dan anders. Nadat Dr. Drew mijn testen had afgelegd, vlogen mama en papa de kamer binnen. "Maxine, gaat het?" vroeg mama ongerust. Ik knikte, en zette me op de stoel. Dr. Drew was even zijn kantoor uitgelopen naar het labo. Daar ging hij m'n testen onderzoeken. Mama stelde van alle vragen maar ik zat er met m'n aandacht niet bij. Papa keek me angstig aan en zweeg zoals gewoonlijk. "Zijn die jongens er nog?" onderbrak ik mama. Ze keek me met grote ogen aan. "Is dat het enige dat je kan schelen? Als die jongens er nog zijn?" vroeg ze. "Mam" waarschuwde ik. "Ja ze zijn hier nog" Ik schoot recht en liep naar de deur. "Maxine!" riep mama. Ik luisterde niet naar haar en liep de gang op. Ik zag net twee jongens richting de uitgang lopen. "Niall en Harry" mompelde ik.
"Wacht!" riep ik en ik liep richting hun. Niall draaide zich meteen om en Harry volgde zijn voorbeeld. "Maxine"-"Blijf alstjeblieft" smeekte ik hun. Niall keek even naar Harry en Harry stemde toe dat het goed was. Ik nam Nialls hand vast en trok hem mee. Hij keek angstig naar m'n hand. Hij trilde nog. Niall legde Harry zijn hand op de mijne "Voel" fluisterde hij tegen Harry. Ik trok mijn hand terug "Het is oké" mompelde ik. "Blijf alstjeblieft hier nog even wachten" zei ik en Harry knikte. "Kom Niall we wachten wel in de wachtzaal" Ik knikte en wachtte even totdat ze in de wachtzaal zaten. Ik hoorde Niall nog iets tegen Harry mompelen maar ik kon er niks van verstaan. "Maxine" hoorde ik Dr. Drew zeggen. "Kom je? Ik heb de uitslag" zei hij, en hij verdween in zijn kantoor. Ik keek nog even om en Niall schonk me een zwakke glimlach. Zonder enige twijfel liep ik naar het kantoor. "Maxine het is beter als je even gaat zitten" besloot Dr. Drew. Ik keek mama aan en ze zat met tranen in haar ogen. Zoals Dr. Drew me zei ging ik zitten. "Maxine, zoals je waarschijnlijk zelf al gevoeld hebt was het dit keer erger als anders." begon hij. Ik knikte want ik kon geen woord uitbrengen. "Het is heel goed van je dat je onmiddellijk naar hier bent gekomen" Hij keek me ernstig aan. "ze hebben je testen onderzocht, en het spijt me dat ik dit moet zeggen, maar" hij stopte midden in zijn zin. "Je zit nu in de 2e fase van Parkinson". Tranen vulden mijn oogkassen, ik gooide mijn handen voor m'n ogen en de tranen stroomden eruit. "Het spijt me" hoorde ik de dokter nog zeggen. Er kwam niks anders in me op dan wenend de kamer uitlopen. En dat was wat ik deed. Ik liep met een hoog tempo de kamer uit, ik keek niet in de wachtzaal als Niall en Harry er nog zaten. Dat kon me op dit moment niks schelen. Ik liep naar de 'tuin' van het ziekenhuis en gooide me daar neer op m'n knieen. Fase 2. de woorden van de dokter spookten nog steeds door m'n hoofd.
"Maxine" hoorde ik een mannenstem achter me zeggen. Ik draaide me stilletjes om, en zag dat Niall achter me stond. "Ga weg!" riep ik en tranen stroomden weer over m'n wangen. "Shht" suste Niall. Hij legde zijn arm op mijn schouder. "Het komt wel goed" fluisterde Niall. "Neen, het komt niet goed! Het komt nooit goed!" riep ik, en meteen had ik al spijt van wat ik gedaan had, Niall wist er niks van.
"Sorry" mompelde ik tegen Niall. Hij keek me meelevend aan en trok me tegen zich aan. We bleven nog een tijdje zitten totdat Niall besloot om naar binnen tegaan. Ik kon niks anders dan toestemmen, ik kon niet voor eeuwig zitten huilen. Ik moest ermee leven.