A ranger/traitor 79

De ridder was ten zeerste verbaasd toen hij de vertaling hoorde. Hij was er natuurlijk van overtuigd dat de twee vreemdelingen inderdaad zijn geld gestolen hadden en dat natuurlijk nog ergens bij zich hadden. Hij schreeuwde een kort beval naar de mannen van de stadswacht, die onmiddellijk kwamen toegeschoten. Ze fouilleerde Will en hem erg grondig, ze moesten zelfs hun laarzen uittrekken. Vervolgens doorzochten ze ook de zadeltassen, maar daar vonden ze niets dat niet bij normale reizigers hoorde. De ridder werd roder en roder naarmate er langer gezocht werd. Uiteindelijk staakten ze het zoeken en zat er niets anders op dan hen te laten gaan. Will zwierde hen nog wat verwensingen naar hun hoofd die Miko niet verstond. Even overwoog hij om de schipper te vragen om te vertalen, maar hij deed het uiteindelijk toch niet.
“Bedankt beste man,” zei Will tegen de schipper, “mijn Gallisch is niet al te best.”
“Het was me een eer om u te helpen, heer jager”, antwoordde de schipper, “Ik hoorde dat u een schip zocht. Waarheen voert de reis?”
“Sonderland,” antwoordde Will, “Wat is uw bestemming?”
“Momenteel geen. Ik ben ingehuurd om een lading hierheen te brengen”, de schipper dacht even na, “Maar met de winter voor de deur zal wol en olie uit Sonderland waarschijnlijk goed verkopen.”
“Als u ons meeneemt dan zullen we u daar graag voor belonen.”
“Dat hoeft niet, heer jager, als Aralueen doe ik gewoon mijn plicht.”
“Dat u uw plicht doet, wil nog niet zeggen dat u daarvoor niet betaald hoeft te worden. We hebben voor deze missie geld gekregen om onze overtocht te betalen en ik vind het alleen maar prettig als ik het aan een landgenoot kan geven.” Dat van het geld was een leugentje om bestwil, wist Miko, maar het werkte en de schipper ging akkoord.
“Wanneer vertrekt u?”
“Morgen of overmorgen, dat hangt ervan af hoe snel ik de benodigde proviand aan boord krijg en ik heet trouwens Boud.”
“Nogmaals bedankt, Boud,” antwoordde Will en maakte zo duidelijk dat hij zijn naam niet wilde noemen, “Ik zal je schip graag eens bekijken.”
“Momentje…”, Miko kon net voorkomen dat hij Will bij naam noemde. Het was geen goed idee dat Boud wist dat hij de legendarische Will Verdrag aan boord nam, “Ik moet nog iets doen.” Hij rende naar het touw waar hij even tevoren over gestruikeld was. Hij gaf het een paar stompen met zijn laars.
“Dan moet je mij maar niet laten vallen”, bromde hij. Hij wilde zich weer bij Will voegen toen hij in een ingeving een steen opraapte en die ook tegen het touw aan gooide. Niemand zag –al zou Will het wel vermoeden- dat hij tegelijkertijd met de steen nog iets anders opraapte dat ogenblikkelijk in zijn mouw verdween.