Chapter O.1O

"Wat doe jij hier dan Kristen?" Severus stem klinkt hees van het huilen en het breekt mijn hart. Zijn armen liggen nog steeds om mijn middel. Als er nu een leerling zou komen waren we erbij. " Ik kwam hier om na te denken, maar jij was me voor." Mompel ik tegen zijn borst, want hoger kom ik niet. Hij grinnikd zachtjes waardoor ik moet glimlachen. Ik ga wat naar achteren zodat ik hem beter kan bekijken. Zijn ogen zijn rood van het huilen maar een glimlach siert zijn gezicht. "Dankje." Mompelt hij. Het klinkt een beetje opgelaten. Ik glimlach alleen maar. Ik laat je wel weer even met rust. Je kan bij me komen als er iets is he sev." Hij knikt, en laat zijn armen zakken. Ik glimlach nog een keer en draai me dan om. Wie had dit verwacht...

Uiteindelijk heb ik me opgesloten in mijn kamer en ben ik niet op komen dagen bij het avond eten. Languit lig ik op bed, met mijn dagboek voor mijn neus waar ik alleen mijn diepste gevoelens in opschrijf. Ik blader er langzaam doorheen, tot de tranen me in de ogen springen. Ik kijk recht in de ogen van Thomas... Mijn overleden verloofde. Woeden goou ik het dagboek van mijn bed. Waarom hij waarom nou juist hij? Deze vraag speelt al vijf jaar door mijn hoofd, en nog steeds heb ik geen antwoord gevonden