188. || Rainbows ||

Ik sprak met mezelf af daar verandering in te brengen. Hij verdiende het gewoonweg niet om zo behandelt te worden door mij, zijn vriendje.
"Zodra je ons je optrekje hebt laten zien, kijken we verder." zei ik met een scheve glimlach. Justin keek een beetje boos naar mij. Hij vroeg zich vast af waarom we Daniëlle wel een kans gaven en die gestoorde gek niet.
"That's okay. Come with me." zei ze vrolijk. Ik hielp Justin om zijn krukken goed te doen, waarna we vertrokken. Het was nu al pikke donker buiten, en ik wist niet eens meer of ik mijn avondmaal wel had gehad. Straks maar bij Daan wat eten, als ze wat in huis had. Voor het ziekenhuis hield Daan een taxi aan, waar we instapten. Ze vertelde de chauffeur haar adres en de taxi ging op weg.
Het was niet ver, maar toen we stopten bij een hoog gebouw, begon ik me lichtelijk zorgen te maken. Ze woonde toch niet in net zo'n flat als wij?
"Dat is dan 45 dollar." zei de chauffeur nukkig en hield zijn hand op. Ik had geen verstand van geld hier in Amerika, laat staan dat ik wist of dit nou duur was voor een taxi, of goedkoop. Daan betaalde en we stapten uit.
Justin had waarschijnlijk hetzelfde gedacht als ik, en keek een beetje benauwd op naar het gebouw toen we naar binnen liepen. "Is je flat groot?" vroeg hij en trok opeens wit weg bij het zien van de vele trappen die naar boven gingen.
"Het is geen flat..." zei Daan grijnzend en ging naar rechts. Ze drukte op het knopje van de lift, waarschijnlijk omdat ze Justin een plezier wou doen. Of ze was gewoon lui, maar ze leek me geen lui type.
"Wat doen we hier dan?" vroeg ik haar stomverbaasd. We waren in een flatgebouw, maar ze had geen flat.