187. || Rainbows ||

"Wat is daar zo grappig aan?" vroeg Justin met een piepstem. Daniëlle stopte moeizaam met lachen, om zijn vraag te beantwoorden. "Met- wat- wil- je beroemd worden da-n?!" vroeg ze.
"Zingen." zei Justin. Daan stond meteen recht en keek hem serieus aan. "Zingen?" herhaalde ze. Justin knikte. Toen Daan mij vragend aankeek, knikte ik ook enthousiast. "Oké, zing." beval Daan serieus en ging weer met haar handen in haar zij staan. Justin ging wat beter staan met zijn krukken en kuchte even. Hij sloot zijn ogen en opende zijn mond om iets te gaan zingen, maar zijn kaken klapten weer op elkaar en zijn ogen gingen open. "Wat als ik vragen mag?" vroeg hij en hield zijn hoofd scheef. Daniëlle haalde haar schouders op en wuifde met haar hand. "Maakt niet uit. Als je maar iets zingt." stelde ze de simpele eis. Justin knikte en dacht even na voor hij met zijn voet een ritme tikte op de vloer en begon met Billionaire van Bruno Mars te zingen.
Daan keek hem met een kritische blik aan, maar geen emotie los. Ze was zo net een standbeeld.
Justin zong vrolijk de laatste woorden van het refrein.
Tergend langzaam kwam Daan in beweing. ze klapte in haar handen, en het was zo langzaamdat het bijna een sarcastisch gebaar leek.
"Ik geef toe, niet slecht... Dus, dit is de deal. Jullie mogen logeren bij mij, als ik mag dansen in je eerste videoclip." stelde ze voor en stak haar hand uit. Het leek mij een goeie deal. Maar Justin keek har wantrouwend aan.
"Nooit ergens mee het meer in gaan zolang je geen diploma's hebt." mompelde justin, proberend mij te slim af te zijn. Ik sloeg mezelf voor mijn hoofd. "Nee Justin, gewoon; nee." zei ik en schudde mijn hoofd. Hij keek teneergeslagen naar de grond. Waarom was ik zo hard voor hem?