186. || Rainbows ||

In een snel reflex schoot Daan naar voren en gaf hem een rechtse hoek, voor ze hem tackelde. De man kreunde van de pijn en de andere mannen gingen geschrokken om hem heen staan. "Daan, ben je gek ofzo!?" riep Justin paniekerig en stond voorzichtig met zijn krukken op van de bank. "Ik verdedigde mezelf..." zei ze onschuldig. De man kroop overeind van de grond. "Ik wou alleen maar zeggen dat het een misverstand was..." zei hij. Daniëlle keek hem met grote schuldige ogen aan en stotterde iets wat op een 'sorry' zou moeten lijken.
De man knikte met een nors gezicht naar haar en de mannen liepen (dik uit de pas overigens, slordig hoor) in zichzelf mompelend de wachtkamer uit.
Oké, het enige dat ik hierover kon zeggen; weer een ervaring rijker.
"Gaan jullie mee?" vroeg Daan doodleuk, alsof er net niks gebeurd was. Ik moest me even herstellen van mijn verbazing voor ik domweg ja knikte.
Justin was deze keer wat doordachter. "Waarheen? Onze gore flat?" vroeg hij en walgde bij het idee. Daniëlle begon te lachen. "Jullie gore flat? Waarom wonen jullie in een gore flat?!" vroeg ze en keek ons aan alsof we een stelletje gestoorde ontsnapte gevangenen waren die in bikini's kerstliedjes zongen.
"We zijn nog aan het sparen voor een villa...." zei ik schouderophalend. Daan knikte serieus, maar haar ogen lachten ons nog vierkant uit. Ik voelde me echt net een zwerver.
"Hoe wil je dat geld zien te ritselen?" vroeg ze en ging met haar handen in haar zij staan. Zo van 'spot niet met mij, ik kan de hele wereld aan', maar dan niet op de arrogante manier. "Justin gaat beroemd worden." zei ik vrolijk. Daniëlle werd langzaamaan rood, haar glimlach werd steeds breder en uiteindelijk kon ze haar lachen niet meer inhouden en barstte.