Chapter O.O9

"Kan ik je ergens mee helpen Kristen?" vraagt Dumbledore vriendelijk. "Neen, laat maar zitten..." Mompel ik. Met mijn gedachten zit ik bij Severus, hij had net zo woest en gepijnigd uit zijn ogen gekeken toen hij langs me liep. Wat had hij met het Schoolhoofd besproken? Ik knik vriendelijk naar Dumbledore en ik loop richting de Astronomie toren, om rustig na te denken zonder dat iemand me stoort.

Rustig beklim ik de trappen op richting de toren, en ik ruik de frisse buitenlucht al. Als ik op de bovenste trap ben blijf ik echter versteend staan. Severus is me voor geweest om hier naartoe te komen. Er is niks meer over van zijn machtige voorkomen, het enige wat ik nu voor me zie is een gebroken man, die zijn emoties al veel te lang heeft opgekropt. Ik zie de tranen over zijn wangen druppen, terwijl hij over het terrein van Hogwarts uitkijkt. Langzaam loop ik naar hem toe, hij heeft me nog steeds niet opgemerkt. "Severus." Fluister ik, als ik dichtbij genoeg ben zodat hij het kan horen. Ik zie hem verstijfen, en verwacht een hele preek over dat ik hem met rust moet laten, of een hele reeks verwenssingen, maar geen van dit allen. Zijn zwarte ogen staren in de mijne terwijl de tranen eruit blijven lopen. Zoveel pijn. Zoveel pijn staat er in die ogen. Voordat ik er zelf erg in heb, heb ik mijn armen om hem heengeslagen. "sst, het komt wel goed.." Mompel ik tegen hem. Zijn armen krullen om mijn middel heen, en zijn hoofd rust op mijn schouder terwijl ik zijn schokkende lichaam tegen me aandruk. Nog lang staan we zo. Ik weet niet of hij mij zijn gevoelens zal vertellen, maar de tijd zal het leren.