Chapter O.O7

De eerste les begint, en de leerlingen van Gryffoendor en Slyterin stromen naar binnen. Bijna allemaal hebben ze slaperige gezichten of zijn ze aan het gapen. Severus eist al snel de aandacht van de leeringen op, ook al kijken de meeste hem ongeinterseerd aan. "Wel, dit jaar beginnen we anders. Dit vak wordt niet alleen door mij gegeven, maar samen met Jufvrouw MCkibben." Iedereen staart me aan en ik glimlach vriendelijk. Het valt me nu pas op hoe goed Severus en ik matchen. Zwart bij zwart. Een meisje met een enorme bos bruine krullen steekt haar hand op. "Ja jufvrouw Granger?" zegt Severus. "Waarom wordt deze les door twee docenten gegeven?" Vraagt ze geintereseerd. "Zodat jullie geen spreuken op elkaar af vuren zonder dat jullie hebben gezien hoe het moet." Antwoord hij droogjes. Het knikt. Ze is zowat de enige die een beetje intresse lijkt te hebben in de les. Severus kijkt me aan, en het is mijn beurt om de klas toe te spreken. "Goed, vandaag beginnen we met non verbale spreuken. Weet toevallig iemand wat dat is?" Het zelfde meisje steekt weer haar hand op, en een aantal mensen kijken haar geirriteerd aan. "Ja jufvrouw...?" "Granger professor, Hermoine Granger." Ik knik. Ze legt een heel dialoog af over wat een non verbale spreuk in houd, en ik ben onder de indruk van haar kennis. Als ze is uit verteld doen moet ik Severus ontwapenen, en hij valt mij aan met een non verbale spreuk. Nu is iedereen wel geboeit en als ze zelf mogen gaan oefenen is iedereen enthousiast. Ik loop naar het bureau en neem het schouw spel in me op. Het lachwekkend om naar te kijken, de gezichten die sommige leerlingen trekken. Iedereen druipt teleurgesteld af als de les is afgelopen. "Dat ging toch best wel goed?" Vraag ik nerveus aan Severus. Hij knikt enkel.

Ik raak geirriteerd door Severus zijn gedrag. Wat doe ik een godsnaam verkeerd? Ik behandel hem met gerespect, zoals ik bij ieder mens zou doen. Als de lessen dan ook afgelopen zijn confronteer ik hem ermee. Hij zit achter het bureau en boos geef ik een klap op de tafel. " Kun je me alsjeblieft uitleggen wat ik verkeerd doe, want je gedrag irriteerd me namelijk berhoorlijk." Fronsend kijkt hij me aan. " Mijn beste Kristen." Hij spreekt mijn naam bijna spottend uit. " Mijn zaken gaan jou helemaal niets aan." Ik snuif geirriteerd. "Ik hoef je persoonlijke situatie ook niet te weten, maar om andere op te zadelen met jou problemen is niet erg vriendelijk of wel?" Dat raalt een gevoelige snaar. Hij springt op van zijn stoel en beent naar me toe, grijpt me vast en drukt me tegen de muur. "Bemoei. Je. Met. Je. Eigen. Zaken." sist hij woest in mijn oor, en ik voel zijn wand in mijn wang prikken. Er is een pluk haar uit mijn perfect opgestoken knot gekomen, en ik blaas hem neidig weg. Zijn prachtige ogen kijken me woest aan. "Begrepen?" gromd hij. Ik knik enkel. Hij kijkt naar de pluk haar, en duwt hem dan weer achter mijn oor, draait zich om en beent weg. Zijn stemmingswisselingen kan ik even niet meer volgen en verbijsterd laat hij me achter.