Hoofdstuk 5

Ik had in eerste instantie niet gezien dat we een gast hadden, dus liep ik zoals altijd naar mijn vaste stoel, en schoof deze naar achter en ging op mijn stoel zitten. Pas toen keek ik opzij en zag ik de jongen. Ik wist niet wat me bezielde, maar ik kon mijn ogen niet van hem afhouden en nam hem helemaal in mezelf op. Hij kwam hier overduidelijk niet vandaan, dat was af te leiden aan zijn blauwe kleding. Mijn moeders irritante paardengelach zorgde ervoor dat ik wakker werd gemaakt uit mijn dagdroom. 'We zouden ze altijd nog uit kunnen huwelijken..' zei ze met haar irritante stem. Ik moest nu kalm blijven, hoe knap ik die jongen ook vond, als hij hier was lieten mijn ouders hem echt niet zomaar gaan. Ze zouden hem gevangen nemen, of meteen vermoorden, of uithuwelijken. Ik wilde niet trouwen, hoe knap deze jongen ook was. Ik keek mijn moeder even aan, en die keek naar mijn vader en die knikte even. De jongen, die dus een prins was als mijn ouders me met hem wilde uithuwelijken kuchte even hard. Ik moest nu even wat zeggen, zeker als ik hier weg wilde. Ik kreeg nu een perfect plannetje, niet dat het ging lukken, maar als ik wilde ontsnappen moest ik die prins in vertrouwen nemen en hij mij, en ik moest boven alles dapper zijn. 'Mam..' zei ik terwijl ik nonchalant een broodje uit een broodmandje pakte. 'Ja, lief onderkruipseltje van me..?' vroeg ze. Ik schraapte even mijn keel. 'Wil je hem dan niet vernederen?' vroeg ik aan mijn moeder. De prins die zojuist een slokje thee had genomen verslikte zich daarin. Hij kuchte even, en wij bleven wachten totdat hij klaar was met hoesten. 'Wat bedoelen jullie met mij vernederen..?' vroeg hij een beetje onzeker. Ik keek hem aan, maar ontweek zijn ogen. 'Het zal me een genoegen zijn om jou te zien werken aan het hof.' zei ik met een grijns. Mijn vader grinnikte even. 'Alice, ze begint steeds meer op je te lijken.' zei mijn vader tegen mijn moeder. Ik voelde even een rilling over mijn rug lopen, ik wilde helemaal niet op mijn moeder lijken. Ik kon er toch niets aan doen dat ik van buiten erg op haar leek, zeker met al deze make-up op? 'Maar het is wel een pracht idee.' zei mijn moeder. Ik voelde dat er blosjes op mijn wangen verschenen nadat ik een complimentje had gekregen van mijn moeder. Normaal moest ik aanhoren hoe dom en stom ik was, en nu maakte ze me een complimentje. De prins zuchtte even diep. 'Pff, waarom vermoorden jullie mij gewoon dan meteen niet?' vroeg hij geïrriteerd. Mijn moeder lachte gemeen en keek hem aan. 'Omdat wij het leuk vinden als de Clearwaters boos worden en op zoek gaan naar jou.' zei ze gemeen. Ik voelde dat mijn vuist gebald werd, uit woede voor mijn moeder maar ik deed mijn best om niets te laten merken. De prins beet even op zijn lip. 'Kunnen jullie mij gewoon niet laten gaan, en kunnen we niet beter doen alsof er niets is gebeurd..?' vroeg hij. Mijn moeder begon weer te lachen. 'Nee jongen, jij bent nu hier, en dat blijft tot je dood zo.' zei ze. De prins zuchtte weer, ik voelde dat ik medelijden met hem ging krijgen, maar dit was de enige manier om misschien te kunnen ontsnappen, met hem.