Chapter 30

Daviënne Aphrael Price

De kerstvakantie vloog voorbij zonder dat er verder nog iets bijzonders gebeurde. Elke dag liet een van de schooluilen een lelie op mijn bord vallen maar tegen de tijd dat de vakantie was afgelopen. Op zondag arriveerde alle leerlingen weer met de trein en op maandag begonnen de lessen weer gewoon. Ik zat een beetje verveeld op een stukje perkament te tekenen tijdens Acient Runes. Toen ik keek wat ik nou in het hoekje had gezet zag ik dat het een zwaar mislukte N was, zwaar mislukt maar nog overduidelijk zichtbaar een N. Waarom had ik een N getekend of geschreven of wat er dan ook taal technisch gezien correct was. Kende ik ook maar iemand of iets met een N? 'Neville.'
Het was nauwelijks meer als een zucht maar genoeg om degene die toevallig naast me zat, in dit geval dus Blaise te alarmeren. 'Wat zei je?' vroeg hij fluisterend, hij had me dus niet verstaan. 'Niets,' mompelde ik terug terwijl ik de N doorkraste. Waarom tekende ik de eerste letter van Neville's naam? Hij was de enige die ook maar iets met een N te maken had maar hij was geen reden om op ijn perkament te gaan tekenen. Toch? De enige reden die ik me kon bedenken om op perkament te tekenen was dat ik me gigantisch verveelde maar de enige reden om een connectie naar een specifieke persoon op mijn perkament te tekenen was dat ik verliefd op die persoon was en ik was niet verliefd op Neville, dacht ik dan ten minste. Ik kon niet verliefd op Neville zijn. Ik haatte hem niet meer zo erg als voorheen omdat ik hem beter leerde kennen, hij was een beetje onhandig maar dat was eigenlijk voornamelijk heel erg schattig en hij was zo beschermend en ook best wel knap en hij was dapper en niet eens zo dom als ik altijd had gedacht. Nu ik er zo overna dacht klonk het eigenlijk best wel alsof ik verliefd was. 'Godverdomme,' mompelde ik welgemeend.