If you believe - 17

Het geluid van een nieuw berichtje haalt me uit mijn dagdroom. Het is van Ward.
"Dat is oké hoor. Binnen een uurtje sta ik daar. Xxx"
Door het berichtje van Niall was ik het al bijna vergeten. Dus nog een uurtje voor ik daar moet zijn. Best wel lang als je niet weet wat doen. Ik besluit om in de straten rond te dwalen tot het half 2 is. Dat is tenslotte niet zo lang. Ik betaal en ga naar buiten voor mijn tocht naar nergens. Onderweg kijken enorm veel mensen me na, gewoon omdat ik er totaal niet uitzie. Na een halfuurtje windowshoppen ga ik naar het hotel. Ik doe er maar 20 minuten over. Dat wordt dan 10 minuten niksen in de lobbie. Na een kwartier, meneer is dus te laat, komt Ward in de lobbie. We geven een knuffel en gaan zitten. We bestellen iets om te drinken en beginnen dan over wat er gebeurt is. "Vertel het eens, van begin tot einde please." Ik vertel alles wat er afgelopen dagen gebeurt is. Wanneer ik klaar ben, is hij echt wel heel stil. Maar na een halve minuut begint hij praten. "Wel, dat is niet niets. Maar toen je wegging, heeft hij of Liam nog iets gezegd?" "Neen, Niall heeft wel nog een berichtje gestuurd maar meer niets. En trouwens, ik heb hen toch gehoord? Dat is toch genoeg?" "Dat denk je. Misschien moet je eens goed met hem praten? En als je dat niet wilt, kan je nog met Liam praten. Maar zo laat je hem niet achter." Aan welke kant staat hij eigenlijk? Niall heeft wel met mijn gevoelens gespeeld. En nu mag ik hem niet achterlaten? Logisch is dat! "Ik weet het niet hoor. Hij heeft wel met mijn gevoelens gespeeld. En dan moet ik de eerste stap gaan zetten?" "De tweede stap bedoel je. Hij heeft je al gestuurd. Heb je eigenlijk geantwoord?" Ik kijk naar beneden omdat ik weet dat hij gelijk gaat krijgen. "Precies ja. Hij heeft al een stap gezet, nu moet jij ook naar hem toestappen. En desnoods neem je een omweg en ga je naar Liam. Hij zal ook wel weten hoe het echt zit." "Pf, oké dan. Alleen maar met Liam. Daarna kan ik nog zien wat ik ga doen." "Oké, ga dan maar. Voor ze weer ergens naartoe moeten." Ik geef hem een knuffel, bedank hem uitgebreid en ga met knikkende knieën naar hun kamer. Ik klop aan en wacht zenuwachtig. De vorige keer kon Niall mij nog gerust stellen. Nu sta ik er alleen voor, zonder mijn Ierse jongen. De deur gaat open. Liam komt van achter de deur tevoorschijn. "Eum, ik zou eens willen praten", stamel ik. "Met Niall? Die is hier niet." "Nee, hem kan ik even niet zien. Ik wil met jou praten. Als dat kan", voeg ik er snel aan toe. "Dat is goed hoor, kom binnen." Ik ga naar binnen en zet me daar in de zetel. Liam komt naast me zitten. "Zeg het eens. Hoe kan ik helpen?" "Wel, eerst en vooral wil ik weten hoe het echt zit. Waarom heeft Niall al die dingen gedaan? Gewoon omdat Harry Nel wilt? Daar moet hij zich toch niet mee bemoeien?" Ik blijf maar door ratelen. Tot Liam mij eindelijk tegenhoudt. "Het is goed zo. Ik weet nu wel wat je wilt weten. Maar ik denk dat je beter toch met Niall praat. Ik weet zijn bedoelingen, gedachten en gevoelens niet. Maar ik weet wel dat hij het echt niet slecht bedoeld. Nadat jij bent weggelopen, kon niemand in zijn buurt nog iets goed doen. Hij was de hele tijd super droevig en hij at bijna niets." "Wow, dat zegt inderdaad wel al veel. Waar is hij nu trouwens?" "In het parkje denk ik. Waarom misschien?" Ik weet niet. Ik wil hem gewoon zien denk ik." "Moet ik hem sturen of hij naar hier wilt komen?" "Maar gaat hij mij nog willen zien? Na die slag? En dan dat berichtje dat ik niet beantwoord heb?" "Ik weet het niet. Ik denk eerder van wel. Zonder jou is hij gewoon anders. En hij heeft je al gestuurd. We kunnen proberen niet?" Ik weet echt niet wat ik moet zeggen. Ik heb zoveel spijt van wat ik gedaan heb...