Hoofdstuk 36

*** Jamie's pov***

Jamie, mag ik straks nog even komen? Kussiekus Jacky-boo
Kom maar langs, en blijf maar zolang je wil! Heb je al gegeten? Anders kan ik pizza bestellen! Xoxo
Ok, binnen een half uurtje bij jou? Ik moet nog eten, pizza is goed wat moet ik toch zonder jou?
Een ander leven leiden. Je zou het ook redden zonder mij i know you will

"Jamie!" roept een opgetogen Jack als ik de deur open. "Jack!" roep ik al even opgetogen. "Ik heb drie dingen te vertellen." plots lijkt het alsof hij een stuk serieuzer is. "Kom dan binnen. De pizza is net toegekomen, dus we kunnen meteen eten." glimlach ik en laat hem binnen.
Nadat de pizza op is en we al heel wat gepraat hebben lijkt het voor hem het ideale moment om te spreken over die drie dingen die hij me moet vertellen. Met een klein hartje zet ik me in de zetel. "Jamie... Ik moet mijn excuses aanbieden... Ik heb je zo plots verlaten daarnet, maar ik kon niet anders. Ik was weer eens vergeten dat er een interview was." begint hij te vertellen. "Jack, dat geeft toch helemaal niet. Ik begrijp het, je kan het niet maken om nog eens te laat te komen op een interview. Ik neem je niets kwalijk." glimlach ik. "Weet je dat het al een heel pak van mijn hart is dat je dat zo goed aanneemt." reageert hij opgelucht. "Nu, er is nog iets dat ik je moet vertellen... Ik... Euhm... All Time Low... We gaan op tour voor twee maanden door een stuk van Amerika... We vertrekken binnen twee weken." vanaf het moment dat hij begint te stotteren richt hij zijn blik naar de grond. "kijk me aan, Jack..." Heel even kijkt hij op en richt zijn blik weer naar de grond. "Het zullen twee eenzame maanden voor me worden. Maar ik had me hier al aan verwacht. Vroeg of laat zou je me dit komen vertellen. Als je met een bekende bevriend bent, dan zijn dat nou eenmaal dingen die je er maar moet bij nemen." antwoord ik terwijl ik met twee vingers zijn gezicht omhoog duw, zodat hij me toch aankijkt. "Kunnen we er nog een onvergetelijke twee weken van maken?" vraagt hij hoopvol. "Natuurlijk... Maar vergeet me niet terwijl je op tour bent." glimlach ik. "Natuurlijk vergeet ik je niet... Weet je wat? Zet je lekker dicht bij mij, dan nemen we een foto en die hang ik dan meteen in mijn bunk." glimlacht hij. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik zet me praktisch op zijn schoot en samen trekken we een foto.