Chapter O.O3

Ik heb me terug getrokken in de hoogste toren van Hogwarts, een plek waar ik vroeger veel kwam om na te denken. Ik kijk uit over het prachtige terrein, dat wordt gesierd door de zon. Ik zie dat Hagrid in zijn tuin bezig is, wat me doet glimlachen. Ik ben altijd al dol geweest op Hagrid, en ik vindt het onzettend leuk voor hem dat hij les mag geven in fabeldieren. Na een tijdje schieten mijn gedachten weer naar de mysterieuze Severus Snape. Wat zou hij meegemaakt hebben in zijn verleden? Wat moet zo pijnlijk zijn geweest, dat hij veranderd is in een verbitterde man? Het is een man met geheimen die ik dolgraag wil ontrafelen terwijl ik hem nog niet eens ken. Ik schud mijn hoofd. Ik moet hem eerst beter leren kennen, maar hij spreekt me zo aan. In zijn ogen zo zwart als de nacht schuilt een pijn, een pijn die hij nog nooit met iemand heeft gedeeld, en daarom heeft opgekropt. Een zachte zucht verlaat mijn mond. Het wordt maar weer eens tijd om naar beneden te gaan voor ik mezelf in mijn gedachtes verlies. De leerlingen arriveren al over een paar uur, en er is nog veel te doen in het kasteel, en Dumbledore wil nog een leraren overleg.


Ik arriveer een kwartier te vroeg bij de docentenkamer. Alleen Hagrid is aanwezig. "Kristen!" roept hij vrolijk, en een brede glimlach siert mijn gezicht. Hij tilt me op en knuffelt me uitbundig. " Wat ben jij goed opgedroogd zeg." bulderd hij. " Als ik dat mag zeggen tenminste." en dan barst hij in lachen uit en het enige wat ik kan doen is onbeholpen mee lachen. "Ah Severus." zegt Hagrid dan, en elke vezel in mijn lijf verstrakt. Ik draai me niet om, en ik hoor alleen het zachte ruizen van zijn mantel, en het krakende leer als hij in een stoel gaat zitten. Hij geeft Hagrid geen antwoord. "Brompot." Mompelt Hagri zachtjes zodat alleen mijn oren het kunnen horen, en ik grinnkik zacht. "Maar hoe is het met je Kristen?" vervolgd Hagrid alsof we nooit onderbroken zijn. "Goed hoor" Glimlach ik. " en met jou?" "Geweldig." roept hij. Ik moet lachen om zijn enthousiame. Hij grinnikt nog wat terwijl hij naar de leren bank loopt en gaat zitten. Ik draai me om en zie Severus zitten, met een hand ondersteund hij zijn kin, terwijl hij gefronst naar buiten staart. Zachtjes volg ik Hagrid en neem naast hem plaats. Severus zijn zwarte kijkers blikken een seconde in de mijne, maar snel kijkt hij weer weg. Ik raak gefrustreerd, wat was er mis met mij? Ik ken hem niet eens! En ik besluit dat ik daar achter ga komen, hoe dan ook.