Hoofdstuk 147

elise's pov
eindelijk klaar met het inpakken ga je op het bed zitten. je kan niet geloven wat er nu de hele tijd hier is gebeurd. gewonnen, de tweeling die is geboren en met je pleegouders dankzij Nathan. je laat je achterover vallen met een glimlach op je gezicht. in het begin had je niet verwacht dat alles zo zou uitpakken, je zucht en sluit je ogen. 'wat doe je??'hoor je bij de deur 'ben net klaar met inpakken' zeg je en gaat weer goed zitten. 'ik ook' Zegt Xavier en gaat naast je zitten. je pakt Marly op je schoot en lilly naast je.

Xavier's pov
je kijkt naar Elise, in vergelijking met in het begin ziet ze er uit als of er een enorme last van haar schouders is. ze trekt je ineens naar haar toe en geeft je een kus. 'thanx' fluistert ze in je oor 'waarvoor' vraag je 'voor alles' zegt ze en legt haar hoofd op je schouder. 'dan moet ik jou ook bedanken' zeg je en geeft haar een kus. 'morgen zitten we weer in japan' zucht ze 'ja' is het enige wat je zegt 'waar denk ja aan?' vraag je 'ergens' zegt ze, je kijkt haar doordringend aan 'oke oke maar stop met dat gezicht' zegt ze en je moet er om lachen 'het is gewoon een tijd geleden dat ik iedereen heb gezien en er is zo veel gebeurd de laatste tijd' zegt ze. 'ja maar wat is je punt' vraag je 'het is niet zo zeer dat ik de rest een tijdje niet heb gezien maar' ze maakt haar zin niet af. 'het is het gedoe met je pleegouders of niet' ze knikt 'als er iets gebeurd ben ik bij je oke' zeg je en ze werpt je een glimlach toe. je houd van die lach,'je bent lief' zegt ze. jullie hebben niet in de gaten dat er iemand staat te kijken.