H22

'Aryen,' piep ik schoor. Ik weet niet wat ik moet doen, ik heb al zeker uren geschreeuwd, zonder resultaat. Verslagen klim ik uit de boom en ren terug naar Diamantar. Ik ga naast hem zitten en merk dat hij slaapt. Ik leg mijn hoofd op zijn achterpoot en krul me op tot een bolletje. Wat moet ik doen? Niemand kan me helpen. En ik heb zo'n honger. Mijn ogen gaan dicht, aanelkaar geplakt van de tranen.

'Lilith?' Een zachte fluitering wekt me uit mijn verdoofde stemming. Ik reageer niet.
'Lilith?' Mompelt de zachte fluistering sterker. Wat wil die fluistering?
Dan schieten mijn ogen open. Cecile, Sisja! Ze zijn terug gekomen om het af te maken. Om Diamantar te slopen, hem te vermoorden! Nee!
Ik schiet overeind en trek met moeite mijn zwaard. Ik beweeg mezelf in een rondje op zoek naar de tegenstanders. Opzoek naar iemand.
Een zwaard op mijn nek.
'Nee,' fluister ik schoor. Ik ben beslopen.
Het zwaard drukt nog steeds in mijn keel. Ik probeer te spartelen, maar ik kom niet los. En ik durf niet te erg te spartelen door dat zwaard op mijn nek. Voor de scherpe kling.
Ik begin hysterisch in en uit te ademen en geuren komen mijn neus binnen. Ik ruik een heerlijk aroma, het aroma van zoete koeken. En ik ruik munt, zoete muntblaadjes. Dít is Cecile toch niet?
'Laat me los Sisja,' grom ik, zover dat gaat met een schore hysterische stem. Ik beweeg mijn handen naar boven naar het zwaard maar ze worden vast gegrepen met de overige hand.
'Als ik je los laat, beloof je dan mij geen pijn te doen?' Degene die het zwaard op mijn nek heeft gedrukt fluisterd het in mijn oor. Maar het is niet de stem die ik had verwacht.
'Aryen!' Mompel ik. En dan denk ik niet meer aan het zwaard. Met een vloeiende beweging draai ik me om en gooi me boven op Aryen. Aryen is zo verbaast dat hij het zwaard los laat.
'Aryen! Sorry! Sorry, sorry! I-i-ik... Diamantar, we moeten hem helpen.' Alles stort als een soort waterval over mijn lippen terwijl ik aan Aryen's vest trek, hem in de richting van Diamantar wil trekken.
'Wat is er gebeurd?' Vraagt Aryen ontzet als hij naar Diamantar kijkt.
'Ik vertrouwde de verkeerde...' mompel ik beschaamd. Ik heb perongelijk... naja, een drakenhater toe gelaten, eentje met een Nitor.
'Cecile?' Vraagt Aryen verbaast.
'JIJ KENT HAAR?!' Dit grom ik en schreeuw ik. Mijn keel wordt nog schoorder.
'Eh... ja... Maar zij mij niet hoor. Ze woonde eerst in ons dorp, een tijdje. Ze is ook een half elf, alleen lijkt ze meer op haar moeder, het mens, dan op haar vader. Dus ze is eigenlijk meer mens.'
'Waarom is ze nu dan hier?' Vraag ik verbaast.
'Volgens mij is ze verstoten. Ze zou ongeluk brengen, dus lieten we haar achter in het bos, geheugen gewist.' Zegt Aryen droogjes.
'Wáát? Waarom zou ze ongeluk brengen?' Vraag ik verbaast maar ontzet. Ik ben helemaal vergeten dat ik haar haat.
'Er was een voorspelling...'Mompelt Aryen terwijl hij zich over Diamantar heen buigt, uit zijn zakken haalt hij 3 edelstenen. Als ik niet zo geschokt zou zijn zou ik in de lucht springen van geluk bij het zien van die healings stenen.
'Welke voorspelling? Vertel hem me,' gebied ik Aryen.