Hoofstuk 7.

Dit kon niet mijn moeder zijn , dit was iemand anders!
Haar hele gezicht was verminkt , het was verbrand.
Haar lichaam was niet veel meer van over , tenminste niet veel dat ze kon bewegen.
Ze zaten onder de slangentjes , infuus.
Grote machine's stonden naast haar bed ook eentje die haar hardslag meette.
''Mam'' fluisterde ik en ik liep naar haar bed.
Ze stak haar hand naar me uit en ik pakte hem voorzichtig vast.
Ze glimlachte moeizaam. ''Fijn dat je gekomen bent Kayla'' zei ze.
''Mama , je gezicht .. de...hoe-''
''De auto was nadat de boom op ons gevallen was in brand gevlogen .'' antwoorde ze op mijn onuitgesproken vraag.
Ik streelde zachtjes over mijn moeders arm.
''Je gaat het halen mam , alles komt goed . Samen komen we hier doorheen toch mam?''
Ze was stil en keek verdrietig naar mijn gezicht.
''Mama?'' ik vroeg het nu smekend en bang.
Ze zuchtte , op dat moment kwam ook de zuster binnen.
''zuster ze zal het wel halen toch?'' vroeg Kim voor mij.
''Er is maar een kleine kans , we doen ons best.'' zei de zuster met een blik vol medelijden.
''Je gaat het halen mam! Samen. ''
samen , samen , samen het woord spookte door mijn hoofd.
Ik voelde een golf angst over me heen komen , bang om mijn moeder ook te verliezen.
Ze keek me aan , en kneep een keer in mijn hand.
ze zuchtte en keek me medelijdend aan.
''Lieve schat , kaylie '' zei ze , het koosnaampje die mijn vader ook altijd gebruikte.
''Ik ga het niet halen liever , ik ben voor de helft verbrand , ademen doet pijn en ik zal anders de rest van mijn korte leven alleen hier liggen aan de machine's en infuus , het spijt me om je dit te zeggen Kaylie maar ik heb maar een paar uur te leven.''
''Nee mam , '' fluisterde ik.
''NEE! '' ik schreeuwde nu'' Je mag niet weg gaan! Je mag me niet alleen laten! je moet blijven vechten , voor mij. Ik heb niemand meer , nee mam asjeblieft!''
Ik was van mijn stoel gesprongen had mijn moeders hand los gelaten en knielde snikkend bij mijn bed neer.
''Kaylie , wat moet ik dan? pijn lijden voor de rest van mijn leven?'' vroeg ze zacht maar dringend. '' is dat wat je wilt?''
''Luister lieverd , ik weet dat het vreselijk is voor je maar ik leef niet lang meer.''
langzaam drongen de woorden tot me door.
Mijn moeder zou ook dood gaan.
Ik stond op en ging weer zitten en pakte haar hand voorzichtig.
Ze vertelde me alles wat ze wilde dat ik wist , over haar jeugd maar ook over de mijne.
Ook bespraken we nog wat dingen die ze voor haar begrafenis wilde en ze schreef nog een brief voor op haar begrafenis.
Een zuster kwam de kamer binnen , en ze ging aan het andere einde van mn moeders bed zitten.
''Ik hou van je kaylie'' fluisterde mijn moeder en de machine die haar hart bijhield gaf een lange piep.
De zuster zette de machine uit en kwam naast me staan.
Ze legde haar hand onder mijn arm en trok me omhoog.
''Kom '' zei ze.
Kim sloeg haar arm over mijn schouder en samen liepen we naar buiten.
Toen ik Seth zag kwam hij meteen naar me toe lopen en nam me in zijn armen.
''Het komt wel goed Kayla , we zijn tenminste nog samen.'' zei Seth zacht.
Ik voelde alles zwart worden voor mijn ogen , het voelde alsof ik in een zwart gat zou vallen .
Ik voelde me duizelig , misselijk .
Ik probeerde normaal te ademen , me concentreren op andere dingen op wat ik aan het doen was.
Seth leidde me het ziekenhuis uit , maar ik zag niets , hoorde niets en ik wilde ook niets horen.
Het enige wat in mijn hoofd afspeelde waren alle momenten met mijn ouders , momenten die ik nooit meer over zou kunnen doen.
Ik zou nooit meer met ze praten , lachen , mijn problemen vertellen.
Niks , nooit meer.
Ik zakte neer op mijn knieeen , Seth probeerde met weer op te tillen.
Ik voelde de golven pijn en verdriet en ik kon niet meer denken.
Diep in me hoopte iets dat dit mijn einde zou zijn.
En toen werd het zwart voor mijn ogen.