Hoofdstuk 53

Jason P.O.V.

Nadat ik de broer van Maura aan de telefoon heb gehad fiets ik richting het ziekenhuis. Zodra ik daar ben zet ik mijn fiets zo snel mogelijk op slot en loop naar binnen. Ik loop naar de receptie en vraag waar Maura ligt. De vrouw achter de receptie kijkt me wantrouwend aan maar vertelt me uiteindelijk toch het kamernummer. Ik knik vriendelijk en loop naar de liften. Als ik boven ben loop ik zo snel mogelijk naar de kamer waar Maura ligt. Aangezien de deur dicht zit klop ik zachtjes op de deur voor ik hem open doe. Ik open de deur voorzichtig en loop naar binnen. Daar ligt ze, net zo bleek als het kussen en zo te zien slaapt ze. IK pak zachtjes een stoel en ga naast haar bed zitten. Zodra ze me hoort doet ze moeizaam haar ogen open. 'Hai' zegt ze schor. 'Hoi' antwoordt ik zachtjes. 'Wat is er gebeurd?' vraagt ze. Ik leg het haar uit en vraag of ze wat gebroken heeft. 'Mijn arm, en ik heb een hersenschudding.' zegt ze zachtjes. Ik knik en weet even niks te zeggen. Na een vijftal minuten komen er drie mensen binnenlopen. Één jongen rent meteen op Maura af en knuffelt haar. Maura is zo te zien blij ze te zien want ze straalt helemaal. 'Jason dit is Max, mijn broer. En dat zijn een soort van mijn ouders.' zegt ze stralend. Ik knik en kijk naar de grond. Max ziet mijn reactie en loopt op me af. 'Volgens mij hebben wij elkaar gesproken aan de telefoon.' zegt hij vriendelijk. Ik kijk hem aan en zie dat hij het meent. 'Ja klopt' antwoordt ik. 'Heel erg bedankt dat je ons hebt gewaarschuwd, we waren al bang dat we haar nooit meer zouden zien.' vertelt hij me. Ik knik maar weer eens en richt me tot Maura.