23.

‘Tom, wil je deze doos naar onder brengen?’ Liv wees naar een doos die in de hoek van de kamer stond. Ze waren samen de kamers aan het opruimen zodat het allemaal klaar zou zijn voor de begrafenis. Voor Liv ging het behoorlijk makkelijk, ze had nooit zoveel waarde gehecht aan de spullen van haar moeder. Zelfs nu hechtte ze geen waarde aan spullen, er waren slechts een paar dingen waar ze niet zonder kon. Maar voor Chloe was het wel heel anders. Alles in dit huis had een betekenis voor haar, alles liet haar aan haar ouders denken. Haar moeder zou over 2 dagen begraven worden en haar vader lag in een coma met als uitzicht dat hij ook zou sterven. Bij elk spulletje dat ze in een doos stopte om weg te doen, voelde ze zich schuldig tegenover hem. ‘Heyla, het is beter zo.’ Liv glimlachte warm naar haar zus, ze snapte best dat Chloe het erg moeilijk had. ‘Voila, die is weg.’ Tom kwam vrolijk de kamer binnen, niet beseffend dat hij een intiem moment tussen de 2 zussen had verpest. ‘Doe die ook maar weg.’ Chloe stond op en liep naar de slaapkamer om daar te gaan inpakken. Liv zuchtte en keek haar zus na, ze had medelijden met haar. ‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’ vroeg Tom onzeker. Hij voelde zelf ook dat hij de sfeer verpest had maar dat was niet opzettelijk gedaan. ‘Ze heeft het er echt moeilijk mee.’ Liv ging op Tom zijn schoot zitten en staarde naar de lege keuken. Ze hadden net de keukenkasten en de woonkamer opgeruimd. De slaapkamer en hun werkkamers, de moeilijkste kamers met de persoonlijkere spullen, moesten nog komen. ‘Hoe voel jij je?’ Tom liet zijn kin op Liv haar schouder rusten. ‘Ik weet het niet.’ Liv slikte en staarde voor zich uit, was ze echt zo gevoelloos dat ze zich niet zo slecht voelde? ‘Ik voel me schuldig.’ Na een lange stilte kwam ze erachter dat schuldgevoel het beste beschreef wat ze voelde. ‘Ik wil huilen, intens verdriet hebben maar ik voel het niet. Het voelt alsof ik een slechte dochter ben.’ Liv kon haar tranen niet inhouden. Ze was bang voor de begrafenis, wat als ze daar plots in elkaar zou zakken? Wat als al het verdriet daar opeens meester over haar werd? Tom wilde net iets zeggen toen Liv haar gsm afging. ‘Oh, leuke beltoon.’ Tom knipoogde kort bij het horen van Monsoon. Liv keek met een rood hoofd weg en nam haar gsm. ‘Met Liv.’ zei ze nuchter. ‘Ja, daar spreekt u mee.’ Liv slikte bij het horen van de naam van haar vader. ‘Ik vrees dat ik slecht niews heb, mevrouw. U vader heeft het leven een uur geleden gelaten. We stelde…’ Liv haar greep om haar gsm verslapte, haar vader kon niet dood zijn! Helemaal in shock liet ze haar gsm vallen. ‘Liefje?’ Tom stond op en liep naar haar toe. ‘Liv, wat is er?’ Tom keek zijn vriendin bezorgd aan, ze zag plots lijkbleek. ‘Mijn vader…’ Meer kreeg Liv niet over haar lippen want ze barsten in tranen uit.