Proloog - Eveliene Depoint.

'Ik heb niks gedaan! Snap het dan! Alsjeblieft!' schreeuwde mijn stem boos door de kamer heen terwijl de tranen in mijn ogen stonden. Mijn gevoelens waren gemengd, ik kon niet om hem huilen en ik mocht ook niet boos op hem worden. Wat moest ik nou dan?
'Hoe wil je dit bewijzen dan?' Zijn handen maakten een gebaar richting het gordijn wat op de grond lag, hij was stuk maar het was niet mijn schuld. Ik wou hem nog wat zeggen voordat hij alweer verder sprak. 'je hebt me bedrogen, daarom zeg je niks! Daarom ben je boos op me!' Zijn stem sloeg halvewegen de zin om waardoor het net leek alsof hij de baard in de keel had.
'Ik ben niet vreemd gegaan!' Hoe kwam hij daar nou bij? Door een gordijn dat stuk lag op de grond door mijn kat dacht hij meteen dat ik vreemd was gegaan. 'Wat heb jij man? Er ligt een gordijn op de grond en jij flipt hem meteen!' Kort schudde ik met mijn hoofd heen en weer en kon ik tranen niet meer inhouden. Een paar tranen liepen over mijn wangen heen terwijl de onderkant van mijn liep begon te trillen. Hij was mijn fout en zoals hij het zag was ik zijn fout.
'Je bent mijn fout' bracht zijn stem uit waarna hij richting de deur liep. Hij opende en gunde me nog 1 korte blik. Zijn ogen stonden woest en boos. 'Het is uit tussen ons, ik kom morgen mijn spullen ophalen en ik wil je ketting terug..' Zijn oog viel op mijn ketting die om mijn nek heen hing, hij wees erna waarna hij de deur dicht knalde en weg liep.