Chapter 32

Zijn blik vond de mijne en hij liet hem niet meer los. “Vanaf het begin dat ik je leerde kennen wist ik al dat je speciaal was.” vervolgde hij zijn zin. Zenuwachtig zat hij aan zijn trui te friemelen. Een aarzeling was te merken. “ik hou van je.” Zijn stem vaagde zachtjes weg terwijl hij de woorden uitsprak. Ik voelde het bloed door mijn aderen heen stromen terwijl ik klamme handjes kreeg. Zij hij dat nou echt? ik kon het niet realiseren, niet geloven. Deze woorden wou ik al zolang horen. Had ik het soms verkeerd gehoord? Het bloed steeg naar mijn hoofd waardoor het rood kleurde. Ik hoopte dat Danny het niet zou zien, of in ieder geval niet teveel zou opvallen. “Sorry, misschien had ik het wel niet moeten zeggen. ik was bang dat jij er anders over zou denken en nu weet ik het zeker.” Een trilling was duidelijk hoorbaar in zijn stem, tranen goten over zijn wangen heen terwijl hij opstond en de kamer uit wou rennen. Wat had ik gedaan? Dit was niet de bedoeling. “Danny!” Danny reageerde niet maar liep gewoon verder weg. Dit mocht niet gebeuren, hij begreep het verkeerd. “Danny.” Riep ik nog een keer. Weer kreeg ik geen reactie. Ik rende hem achterna en trok hem ruw aan zijn arm. Nu was het mijn beurt om het te zeggen. hij draaide zijn gezicht mijn richting op. “Wat.” Vroeg hij bot. Zijn stem toonde totaal geen emotie. Maar zijn gezicht toonde anders. Tranen gutste nog steeds over zijn gezicht heen. Dit wou ik niet, ik wou hem niet pijn doen. hij snapte het gewoon niet. Hij had alles verkeerd begrepen. Ik hield ook van hem. Danny fronste nog een keer zijn wenkbrauwen. “Wat nou?” herhaalde hij. Ik schrok van de harde klank in zijn stem. Ik moest het nu zeggen, dit was het moment. En anders was het misschien wel te laat. Ik had dit moment in mijn dromen heel anders gezien. Als dit al zou gebeuren had ik het nooit op deze manier verwacht. Maar het moest dan maar. Ik haalde nog een keer diep adem terwijl ik Danny diep aan keek. “Ik hou ook van jou.” Meteen dook ik in elkaar omdat ik nog steeds bang voor zijn reactie was. “Waarom zei je dat dan niet meteen.” Zijn stem klonk met een stuk liefdevoller dan toen straks. Meteen hield hij op met huilen, zijn tranen lagen nog wel op zijn wangen die glinsterde in het daglicht. “Ik had het je nooit durven vertellen, ik was bang voor je reactie. Toen je het mij vertelde kon ik het gewoon niet geloven. Ik dacht dat ik het verkeerd had gehoord.”Ik sloeg mijn armen om zijn middel heen wat hij beantwoorde met zijn armen ook om mij heen te slaan. “het spijt me dat ik eerst zo reageerde.”zei ik tegen hem. “het geeft niet, ik begrijp het wel. Waarschijnlijk had ik hetzelfde gereageerd. Verbaast voor me uit zitten kijken.” Grijnsde hij. Hij legde zijn hoofd in mijn nek terwijl hij iets in mijn oor fluisterde “Ik hou van jou””Ik hou ook van jou.” Nu fluisterde ik het meteen terug.