25. I wanted to be a hero.

Ik kniel bij Stiles neer. Ik hoor Derek nog steeds naar me schreeuwen, wat niet zo moeilijk is in een holle ruimte. Zijn stem schalt door de leegte alsof het zwaar onweert.
Voor de zoveelste keer deze middag twijfel ik. Al snel heb ik besloten hem maar gewoon op te tillen. Met alle kracht, wat deels wordt ondersteund door een enorme hoeveelheid innerlijke kracht, til ik hem op. Ik begin naar de gang te lopen. De gang door, waarna ik vervolgens voor de trap sta. Ik zucht en doe een paar eerste stappen. Het is echt loodzwaar. Het lopen ging net goed, maar dit.. is écht te zwaar. Ik kijk naar Stiles zijn gezicht en bijt mijn tanden op elkaar. Ik moet het doen, voor hem. Met alle kracht die ik in mij heb stap ik nog verder.
'Stap, stap, stap', blijf ik denken. Mijn stem schreeuwt door mijn hoofd. Allerlei dingen roepend om mij bezig te houden.
Ik wil nog een stap doen, als ik merk dat ik al boven ben. Slechts een seconde laat ik mezelf even trots zijn, voor ik verder loop. Halverwege de loods stop ik. Ik moet hem even neerleggen. Het is te zwaar.
Ik trek mijn mobiel uit mijn zak. Opgelucht draai ik het nummer van de politie, eindelijk heb ik weer bereik. Ik laat mijn stem extra in paniek overkomen, zodat ik weet dat de ambulance wat sneller zal rijden.
Wanneer ik klaar ben met bellen, kijk ik even om mij heen. De ambulance kan hier nooit komen, dan duurt het alsnog veel te lang voordat Stiles eindelijk wordt weggebracht. Net op het moment dat ik Stiles weer wil gaan optillen, houdt een hand me tegen. Wanneer ik op kijk, kijk ik recht in het gezicht van Derek. Ik had woede verwacht, omdat ik niet naar hem luisterde, maar in plaats daarvan zie ik een en al bezorgdheid. Verbaasd doe ik een stap achteruit, zodat hij Stiles kan optillen.
'Je hebt de ambulance al gebeld hè?' Ik knik.
'Ik til hem naar buiten en zal daar wachten. Ga naar Isaac en Scott.'
Ik blijf stil staan. Op de een of andere manier vertrouw ik Derek nog steeds niet.
'Ik zweer het je, als je het niet-' Zijn stem klinkt zo dreigend dat ik mijn keuze al heb gemaakt.
'Okay, ik ga al!' Snel loop ik richting de trap, maar toch draai ik me nog even om. Ik zie Derek op zijn lip bijten. Hij veegt wat bloed van Stiles zijn wang en tilt hem dan voorzichtig op. Vanaf dat moment weet ik dat Stiles veilig bij hem is.
Ik loop snel naar beneden en zie dat Scott en Isaac inmiddels hun handen en voeten alweer aardig kunnen bewegen.
'Heeft Derek jullie niet gesneden?' Ze schudden hun hoofden.
Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen omhoog.
'Doe het', zegt Scott. Ik maak gelijk een snee in zijn arm. Het bloed stroomt er even uit, maar ik zie al snel dat de wond alweer geneest.
'Bij mij ook', zegt Isaac. Ik draai me om naar hem, maar kom niet verder dan de pijl die vlak bij zijn huid is.
Ik kijk op in zijn ogen, krijg mijn hand niet verder.
'Ik.. kan je geen pijn doen', fluister ik, een beetje beschamend.
Isaac glimlacht even.
'Het zal geen pijn doen', verzekert hij me. Ik pak zijn hand vast en maak dan met de ander een snee. Ik zie dat hij voor mij express zijn gezicht in de plooi houdt, waar ik hem dankbaar voor ben.
Het duurt daarna nog slechts enkele minuten voor ze beide weer kunnen bewegen. Ik moet ze beide nog wel helpen opstaan, maar verder lukt het ze al weer aardig.
'Derek geneest zeker sneller, omdat hij de alfa is?' De jongens knikken.
'Weten jullie wie het was?' bedenk ik me dan plots iets.
'Nee, wat is er gebeurd? We konden niets zien', vraagt Scott. Ik vertel ze gedetailleerd over wat er is gebeurd sinds ik ben aangekomen.
'Toch wel goed dat ik niet naar Derek luisterde, hè?' Een triomfantelijke glimlach siert mijn gezicht. Isaac prikt even in mijn zij als antwoord.
'Kom, we gaan naar Stiles', zeg ik. Samen met de jongens lopen we naar buiten. De ambulances is net gearriveerd. Ondanks dat er maar vier verplegers zijn, wordt er toch een chaos gecreëerd. Ze roepen van alles en tapen vervolgens Stiles vast op de brancard.
'Gaat hij het redden?' vraag ik bezorgd.
De verplegers negeren mij en brengen Stiles de ambulance in. Op dat moment stapt de Sheriff net uit de aangekomen politiewagen.
'Stiles? Stiles!' Blijkbaar wist hij niet wie de gewonde was. Hij rent op zijn zoon af en wordt al snel door verplegers weggehouden wanneer hij zijn zoon niet wil lostlaten.
'Ik rijd erachteraan', zegt de Sheriff gelijk. Hij rent terug naar zijn politiewagen en kijkt vragend naar ons. Scott en Derek rennen meteen naar de auto.
'Wij komen er achteraan', zegt Isaac, alsof hij mijn gedachte kan lezen. De Sheriff knikt en even later is alweer heel de plaats leeg.
'Heb je de sleutels?' vraag ik aan Isaac. Trots houdt hij het bosje in de lucht.
'Let's find out what he has been hiding.'


-- Thnx for the comments. I love them! --