Zesenzeventig

Na een paar minuten wees de pijl dat ik van het pad af moest. Ik volgde het smalle paadje dat door de pijl werd aangewezen, en kwam uit bij de boom waar ik zo vaak heen ging. Er hing een roze briefje aan, met een pijl die naar boven wees. Ik keek omhoog en zag tot mijn verbazing licht. Ik klom in de boom, niet zo snel dit keer omdat het donkerder was.
Ik kwam bij een houten platform. Met grote ogen keek ik om me heen. De vorige keer dat ik hier was, was de boom nog volledig platform-loos. Op het platform lagen een paar zachte kussens waar ik me op liet zakken. Voor me stonden een paar kaarsen met een soort beschermend glas op, zodat de vlammetjes nog wel zuurstof kregen, maar geen bosbrand konden veroorzaken. Naast de kussens stond een mand met lekkere dingen. Ik pakte een wijnglas en schonk die vol met jus d’orange. Ik vroeg me echt af wat dit was, maar het zou vanzelf wel duidelijk worden, dacht ik.
Opeens hoorde ik een gitaar spelen. Ik keek om me heen, maar kon niets ontdekken. Ik sloot mijn ogen en probeerde te bepalen waar het geluid vandaan kwam. Ik kroop op de tak waar het vandaan leek te komen. Ik kwam steeds dichterbij en werd slechts gescheiden van de bron door een tak met bladeren, toen een stem begon te zingen. Ik herkende die stem. Met een schok bleef ik stil zitten en luisterde.
I don't have plans and schemes,
And I don't have hopes and dreams.
I don't have anything,
Since I don't have you.
And I don't have fond desires,
And I don't have happy hours.
I don't have anything,
Since I don't have you.

Happiness and I guess
I never will again.
When you walked out on me,
In walked old misery,
And he's been here since then.

I don't have love to share,
And I don't have one who cares.
I don't have anything,
Since I don't have you
De stem en het gitaarspel stopten en ik kon me weer bewegen. Ik stak mijn hand uit en haalde voorzichtig de bladeren van de tak weg. Daar zat Sam. Ze zag er gebroken uit. Haar eens zo prachtige glanzende bruine haren hingen nu in futloze slierten om haar gezicht. Ze had wallen onder haar ogen, die groene ogen die ooit zo prachtig hadden gefonkeld en nu dof stonden. Ze had haar enkels gekruist en staarde naar beneden, bijtend op haar lip. Op haar schoot lag haar gitaar, waar haar handen op rusten. Ze leek niet gemerkt te hebben dat ik haar zag.
“Sam,” zei ik zacht. Met een ruk keek ze op. Haar doffe ogen stonden iets minder dof toen ze mij zag, maar er stond pijn in te lezen.
“Het spijt me,” fluisterde ze. Er rolde een verdwaalde traan over haar wang, maar ze leek het niet te merken.
“Sam?” vroeg ik. Ik schuifelde een beetje dichter naar haar toe, zodat ik naast haar kwam te zitten. “Ik hou van je,” zei ik in haar oor. Ze keek op en staarde in mijn ogen. Een lange tijd bleven we zo zitten, starend naar elkaar, gewoon genietend van elkaars aanwezigheid die we zo lang hadden moeten missen.
“Ik meer van jou,” zei ze toen. Ik hield het niet langer en kuste haar. Mijn handen gingen door haar haren en over haar gezicht, over alles waar ik de laatste maanden alleen nog maar over gedroomd had.
“Ik van jou het meest.”