Vierenzeventig

Sinds die dag deed ik eigenlijk niets. Ik maakte geen huiswerk, ik luisterde geen muziek, ik verwaarloosde mijn vrienden en ik liep met een grote boog om de muziekkamer heen. Het enige wat ik nog deed, was boogschieten. Ik begon er weer net zo goed in te worden als ik ooit was, en op een gegeven moment besloot ik dat ik ook wilde leren messenwerpen. Dus kocht ik een mes in een speciale winkel en begon met oefenen. In de weken die vorderden, werd mijn werpkunst steeds beter, en kon ik een haar op een afstand van twintig meter klieven. Mijn moeder heeft steeds opnieuw geprobeerd met me te praten, maar ik zei niets. Niet tegen haar, niet tegen Tirza, niet tegen de leraren als die me een vraag stelden, tegen helemaal niemand. Ik schreef ook niets op, zoals sommige mensen die weigerden te praten, deden. Bij mij moesten mensen raden wat ik dacht, of anders mij met rust laten. Ik voelde me verschrikkelijk leeg. Er miste iets, iets groots, en besefte dat dat mijn hart was.
“Sam, dit kan zo niet langer,” zuchtte mijn moeder na twee lange maanden. “Ik weet dat je hem mist, maar vind je zelf ook niet dat je wat overdrijft?”
Zonder haar te zien keek ik haar aan en wachtte tot ze klaar was met praten, zoals ik tot nu toe steeds had gedaan. Haar woorden drongen niet echt tot me door.
“Ik weet dat je van hem hield en hij je leven was en alles, maar dat leven gaat door. Hij ging ook door, dus waarom zou jij dat niet kunnen? En als je hem zo mist, waarom vertel je het hem dan niet gewoon?”
Ergens had ze een punt. Sinds hij bij me weggegaan was, had ik niets gedaan om hem terug te krijgen. Niet eens een smsje. Het was gewoon te pijnlijk. Ik stond op van de bank en liep naar mijn kamer, midden in een zin van mijn moeder. Ik wist dat het brutaal was, maar ik kon niet anders. Boven pakte ik mijn iPhone. Ik had een plannetje gekregen, maar daar had ik hulp bij nodig. Ik stuurde een smsje naar twee van mijn contacten of ze nu onmiddellijk naar mijn huis konden komen. Vrijwel meteen kreeg ik twee smsjes terug, die allebei hetzelfde zeiden: ja.
Na een klein halfuurtje ging de bel. Ik deed de deur open voor Cameron.
“Hoi,” zei ik schor. Cameron glimlachte een beetje ongemakkelijk.
“Dat is lang geleden,” zei hij. Ik knikte.
“Het spijt me dat ik niets van me heb laten horen,” mompelde ik.
“Het spijt mij dat ik je gekust heb. Ik weet niet wat me bezielde.”
“Het is al goed.”
Hij gaf me een knuffel en begon te vertellen over een meisje dat hij laatst had ontmoet. Voordat hij zijn verhaal –die vast heel lang zou zijn- kon afmaken, onderbrak ik hem.
“Waarom kom je niet binnen?”
“O. Oh ja!” Hij grijnsde een beetje schaapachtig en stapte naar binnen. Ik zou net de deur weer dicht doen, toen ik de tweede persoon die ik had uitgenodigd mijn straat in zag lopen.
“Hazza!” riep ik. Harry keek op en rende toen naar me toe.
“Sam,” fluisterde hij toen hij voor me stond. Hij sloeg zijn armen om me heen. “We missen je,” zei hij in mijn oor.
“Ik jullie ook,” vertelde ik hem verdrietig. Ik liet hem naar binnen. Het was redelijk koud inmiddels, omdat het al oktober was, dus ik sloot snel de deur.
“Wie zijn er?” vroeg mijn moeder toen we de woonkamer inliepen. Cameron herkende ze en ze glimlachte naar hem, maar bij het zien van Harry werden haar ogen groot.
“Harry!” Langzaam stond ze op. “Wat heb ik gemist?” vroeg ze aan mij.
Ik schoof een beetje ongemakkelijk heen en weer. “Je had gelijk,” fluisterde ik. Mijn moeder keek nog verbaasder toen ik begon te praten, hoewel dat ook door de betekenis van mijn woorden kon komen. “Ik ga Liam terugwinnen,” zei ik vastbesloten.
Cameron en Harry keken even verrast als mijn moeder, maar ik negeerde hun blikken en trok Harry en Cameron naar boven.
“Wat is het plan?” vroeg Harry toen we op mijn bed zaten. Ik glimlachte en voelde me heel vindingrijk, terwijl ik mijn plan aan hun voorlegde.