Drieenzeventig

De laatste weken tot Liam’s thuiskomst vlogen voorbij. Of eigenlijk duurde het naar mijn idee heel lang, maar toen de dag dat ik Liam weer zou zien eenmaal was aangebroken leek het toch alsof de tijd voorbij was gesprongen. In die weken had ik niet meer met Cameron gesproken, bang dat ik dingen zou doen die ik niet wilde doen. Cameron had van mijn gedachten een rotzooi gemaakt, maar na lang nadenken besloot ik Cameron uit mijn hoofd te bannen en voor Liam te gaan, zoals ik altijd gedaan had. Tirza had ik niet echt meer gesproken omdat ze het druk had met Jason, maar dat maakte me niet zoveel uit. Ze was gelukkig met hem, en daar was ik blij om.
Ik speelde wat op mijn gitaar in de muziekkamer toen de deurbel ging. Aangezien mijn moeder vandaag een dagje werken was, moest ik opendoen. Dus legde ik mijn gitaar aan de kant en opende de deur.
“Liam!” riep ik vrolijk toen ik hem zag. Ik sloeg mijn armen om zijn nek, maar liet hem weer los toen ik merkte dat hij verstijfd was.
“Wat is er?” vroeg ik bezorgd. Uitdrukkingloos hield hij een papier omhoog. Ik pakte het papier en bekeek het. Ik werd bleek. Het was een foto van Cameron en mij, zoenend.
“Ik… Ik kan het uitleggen,” fluisterde ik.
“Dat is niet nodig, ik begrijp het heel goed,” zei Liam hard en emotieloos. Hij draaide zich om en liep weer weg.
“Liam!” riep ik hem na. Ik rende naar hem toe. “Alsjeblieft, laat het me uitleggen,” smeekte ik.
“Waarom? Het is toch zo helder als glas?” vroeg hij koud.
“Liam, ik hou van jou, ik voelde er niets bij,” bezwoer ik. Liam bleef stilstaan en mijn hart maakte een sprongetje.
“Is dat niet juist het probleem?” vroeg hij. “Had je er maar wat bij gevoeld! Het liefst schuldgevoel, maar als het niet anders kan… ik had nog liever gewild dat je iets voor hem voelde, dan had ik het misschien nog begrepen. Maar nu…” Hoofdschuddend liep hij weer verder. Mijn hart viel in mijn schoenen. Dat was niet de bedoeling van dat sprongetje.
“Liam,” piepte ik. “Liam, niet gaan! Alsjeblieft, niet gaan…” Ik kon me niet verroeren. Nog geen vinger.
Zo vond mijn moeder me, een uur later. Nog steeds in dezelfde houding, nog steeds die kant op starend waarin Liam allang was verdwenen. Bezorgd nam ze me mee naar binnen, maar ik zei geen woord. Ik staarde alleen maar wezenloos voor me uit en wilde niet beseffen wat er gebeurd was.