Tweeenzeventig

“Wat is een bi?” vroeg zijn vader verward. Ik was een beetje verrast dat hij dat niet wist. Aangezien Cameron niet in staat leek om iets te zeggen na zijn bekentenis, nam ik het woord.
“Bi zijn houdt in dat je zowel op jongens als op meisjes valt,” legde ik uit.
De man trok zijn wenkbrauw op. “O?”
Cameron wist even niet waar hij moest kijken, dus staarde hij naar het plafond.
“Waarom heb je me dat niet eerder verteld?” vroeg Cameron’s vader.
Cameron haalde zijn schouders op. “Durfde ik niet,” zei hij zacht.
“Cameron, je weet toch dat het niets uitmaakt of je op jongens of op meisjes valt, of allebei? Wat verandert dat? Voor mij in elk geval niets. Het is alleen maar een grotere kans dat ik geen opa word,” zei hij, in een slechte poging om een grapje te maken. We grinnikten toch, gewoon omdat we zo opgelucht waren dat zijn vader niet boos was. Nou ja, Cameron was opgelucht. Ik had al een vermoeden dat het zo zou lopen.
“Bedankt, pap,” zei Cameron, iets zelfverzekerder. Zijn vader glimlachte en stond op om hem een knuffel te geven.
Met een glimlach op mijn gezicht zag ik het toe. Het was fijn om te zien dat Cameron nu echt gelukkig leek. Ik stond op om de kamer stilletjes te verlaten en Cameron met zijn vader alleen te laten, toen Cameron dat zag.
“Wat ga je doen?” Hij liet zijn vader los. Betrapt bleef ik staan.
“Ik ga naar huis. Het lijkt erop dat mijn taak voltooid is,” knipoogde ik.
“Ik laat je wel even uit,” bood Cameron aan. Ik knikte.
“Is goed.”
We liepen samen naar de voordeur. “Echt bedankt dat je me hebt geholpen,” zei Cameron. Ik keek in zijn groene ogen en zag dat hij het meende.
“Het was niks,” wuifde ik het weg.
“Het was wel wat. Je wilt niet weten hoe lang ik hier al tegen op zag,” liet hij me weten. Ik grinnikte en haalde mijn schouders op.
“Dat was toch niet nodig?”
“Echt, bedankt, Sam,” zei hij nog een keer. Voor ik het wist had hij me naar zich toe getrokken en zijn lippen op de mijne geplant. Maar dit keer was het niet nep, niet voor een camera. Ik sloot mijn ogen en deed mee.
Opeens had ik door wat er gebeurde en liet ik hem geschrokken los.
“Sorry,” mompelde Cameron. “Ik denk dat je misschien toch meer voor me betekent dan ik eerst dacht.”
Verward en niet in staat om iets te zeggen opende ik de voordeur en liep weg.