Eenenzeventig

“Jemig, Sam,” fluisterde Cameron geschokt. Hij trok me dicht tegen zich aan en zijn lichaamswarmte kalmeerde me.
“En jij?” vroeg ik zacht. Cameron keek even moelijk, maar vertelde het toen toch.
“Kendall heeft gedreigd mijn vader te vertellen dat ik homo ben,” zei hij kortaf.
“Ik dacht dat jij er openlijk voor uit kwam,” zei ik verbaasd.
“Doe ik ook. Alleen bij mijn vader durf ik het niet. Ik weet dat hij iets tegen homo’s heeft. Hij vind het onnatuurlijk. En hij heeft een hekel aan me sinds ik zijn Porsche total loss gereden had toen ik tien was.” Cameron staarde blozend naar de grond.
“Maar is hij dan nooit verbaasd dat je nooit een vriendinnetje mee naar huis neemt?”
“Nou… ja, eigenlijk wel. Hij had het er gister nog over. Hij begon te preken over dat een ‘knappe jongen als ik’ wel een vriendin zou moeten hebben. Hij leek er nogal boos over.”
“Waarom vertel je het hem niet gewoon? Hij is je vader, hij heeft het maar te accepteren. Geen enkele vader zou zijn zoon moeten haten, wat er ook gebeurd. Jij bent aardig en de zoon van je vader, dus ik weet zeker dat hij het zal accepteren. Misschien duurt het een tijdje, maar heb je dat er niet voor over?”
Cameron knikte nadenkend. “Misschien heb je gelijk,” mompelde hij.
“Bovendien ben je niet homo, maar bi. Geloof je me als ik zeg dat dat vast een hele hoop zal schelen voor hem?” moedigde ik hem aan.
Cameron glimlachte. “Bedankt, Sam.”
“Nou, vertel het je vader!”
“Wat, nu?” vroeg hij geschrokken.
“Ja, waarom niet? Ik kan met je mee gaan, als je wilt,” bood ik aan. Cameron keek me even aan.
“Je bent serieus,” constateerde hij.
“Ja, eigenlijk wel,” bloosde ik. Ik krabbelde overeind en gaf hem mijn hand zodat ik hem omhoog kon trekken. “Kom!”
Zenuwachtig volgde Cameron me naar beneden.
“Mam, ik ben zo terug. Ik moet even iets doen,” zei ik tegen mijn moeder. Ze keek verbaasd op, maar knikte toen.
“Wees voor het eten thuis.”
“Doe ik,” beloofde ik haar. Ik pakte Cameron bij zijn hand en trok hem mee naar buiten. “Waar woon je?”
Cameron noemde zijn straat en even later stonden we voor een groot herenhuis.
“Jemig, woon jij hier?” vroeg ik, onder de indruk. Cameron werd rood en knikte zachtjes. Ik liep naar de deur toe en belde aan, aangezien Cameron geen sleutel bij zich had. Snel trok ik Cameron naast me. Het was tenslotte zijn vader.
“Cameron!” De man in de deuropening leek erg op mijn vriend. Hij had hetzelfde warrige zwarte haar, en dezelfde kin. Alleen had Cameron’s vader zeeblauwe ogen, in plaats van de felgroene die ik inmiddels zo goef kende. “Is dit je vriendin?” Keurend bekeek hij me, en ik voelde hoe mijn bloed naar mijn wangen stroomde.
“Ik ben zijn vriendin niet,” glimlachte ik. “Cameron wil u wat vertellen, en ik moet hem daar bij steunen.”
De man keek ietwat verbaasd, maar liet ons binnen. In de woonkamer, die overigens echt heel chique was ingericht, namen we plaats op de leren bank die daar stond. Het haardvuur knetterde vrolijk en zorgde voor een gezellige sfeer, hoewel die nu ver te zoeken was door Cameron’s nervositeit.
“Wat wilde je me vertellen, jongen?” vroeg zijn vader vriendelijk. Cameron keek even moeilijk, en ik gaf een bemoedigend kneepje in zijn hand. Ik knikte hem toe toen hij me hulpzoekend aankeek, en hij haalde even diep adem.
“Ik ben bi,” fluisterde hij.