Achtenzestig

Ik haalde een paar keer diep adem en veegde mijn tranen weg. Ik keek in de spiegel van het toilet en zag dat mijn mascara was uitgelopen. Ik veegde het weg met een beetje water en probeerde mezelf een beetje op te knappen. Toen ik besloten had dat het goed genoeg was, liep ik het toilet uit en ging terug naar de ziekenkamer, waar iedereen nog steeds was. Vragend keek Kendall op en ik knikte nauwelijks merkbaar. Hij glimlachte. Ik had zo’n zin om hem aan te vliegen, maar dat zou niet verstandig zijn.
Iedereen nam weer plaats en Kendall riep dat we moesten beginnen.
Met gespeelde ongeloof op mijn gezicht wankelde ik naar Cameron toe, die zogenaamd net wakker was geworden. Bij de zijkant van zijn bed bleef ik staan en keek hem in zijn ogen, alsof ik nog steeds niet kon geloven dat hij terug was. Ik zag Kendall vanuit mijn ooghoeken gebaren dat ik hem nu moest zoenen. Ik boog voorover en drukte mijn lippen op de warme mond van Cameron. Ik sloot mijn ogen omdat dat moest, maar ik wilde dit niet. Na een paar seconden liet ik hem los en probeerde naar hem te glimlachen, wat er nog redelijk uitzag ook.
“Cut!” riep Kendall. Hij wenkte de verpleegster die het infuus uit Cameron haalde. Ik sloeg mijn armen weer over elkaar en verliet de kamer. Op de gang wachtte ik tot Kendall zei dat ik mocht gaan, maar toen die de gang op kwam lopen, zei hij iets heel anders.
“Kom terug voor de allerlaatste scene,” zei hij. Ik trok mijn wenkbrauw op.
“Dit is al de derde allerlaatste scene,” merkte ik kwaad op. Kendall rolde mijn zijn ogen.
“Kom nou maar.”
In de kamer had Cameron zich alweer aangekleed. Kendall vertelde ons wat we moesten doen. Hand in hand moesten we over de gang van het ziekenhuis lopen en op een gegeven moment stilstaan voor nog een kus – een langere, dit keer. Ik keek Cameron aan en zag dat zijn ogen vervuld stonden van spijt. Hij kon er ook niets aan doen, dat wist ik. Dit was allemaal Kendall’s schuld.
Zodra Kendall ‘actie’ riep, pakten Cameron en ik glimlachend elkaars hand en wandelden over de gang. Toen Kendall wenkte dat dit het moment was, stonden we stil en draaiden we naar elkaar toe. Voor een moment keken we in elkaars ogen, en toen boog Cameron langzaam naar voren. Hij kuste me zo intens, dat ik bijna begon te twijfelen of dit wel gespeeld was.
“Cut!” riep Kendall toen. “Prachtig, werkelijk prachtig!” Hij begon enthousiast in zijn handen te klappen. Ik rukte me los van Cameron, pakte mijn gitaar en skateboard op en liep weer weg, dit keer definitief. Niemand kwam achter me aan, en daar was ik blij om.