Zevenenzestig

Kendall knikte bevestigend en ik schudde verwoed mijn hoofd.
“Nee,” zei ik vastbesloten, “nee, nee en nog eens nee. Ik heb een vriendje! Bovendien is Cameron homo.”
“Dus?”
“Dus? Hoe bedoel je, ‘dus’?” Ik begon goed kwaad te worden. “Ik ga mijn vriendje niet bedriegen!”
“Het is geen bedriegen!” protesteerde Kendall.
“Dat is het wel. Ik doe het niet en je kunt me niet dwingen.” Ik sloeg mijn armen over elkaar.
“Ik niet. Maar het contract wel,” zei Kendall triomfantelijk.
“Hoe bedoel je?” vroeg ik, van mijn stuk gebracht.
Kendall rommelde wat in zijn tas en haalde het contract eruit die ik een paar weken geleden had getekend. “De kleine lettertjes,” zei hij. Ik greep het stuk papier uit zijn hand en begon te lezen. Zodra ik bij de kleine lettertjes aangekomen was werden mijn ogen groot.
Ik beloof precies te doen wat de regisseur zegt om hem tevreden te houden met het filmpje, omdat anders mijn geheim aan de buitenwereld blootgesteld zal worden.
Hoe kon ik die lettertjes over het hoofd gezien hebben? En hoe wist Kendall van mijn geheim? Ik had het niemand verteld, zelfs mijn moeder niet. Zelfs Liam wist het niet.
“Welk geheim?” zei ik, in een poging mezelf groot te houden. “Ik heb geen geheim!”
Kendall grijnsde, maar zijn ogen lachten niet mee. “Niet liegen, Sam. Ik weet wat Max deed bij je.”
Ik slikte en werd bleek. Max was mijn gitaarleraar. Hij had me misbruikt. Niemand wist er van, behalve Max en ik. Ik smeekte mijn moeder om van gitaarles af te mogen, met als smoes dat ik het niet leuk meer vond. Ik had het haar niet durven vertellen.
“Hoe weet je dat?” fluisterde ik.
“Ik heb het gezien.”
Mijn ogen werden groot van afschuw en ik begon gefrustreerd op zijn borstkas te bonken. “Jij eikel!” huilde ik. “Had dan iets gedaan!”
Snikkend rende ik weg. Ik wilde niet dat iemand mijn tranen zou zien, mijn echte tranen. Op het toilet van het ziekenhuis belde ik Liam, maar hij nam niet op. Ik vloekte en probeerde Harry’s nummer.
“Met Harry,” zei hij met zijn hese stem.
“Hazza!” huilde ik.
“Sam!” zei hij ongerust. “Wat is er?”
“Liam nam niet op, en ik… en ik…” haperde ik. Zwijgend liet ik de tranen over mijn wangen rollen. Ik wist niet wat te zeggen.
“Sam? Ben je daar nog? Wat is er gebeurd?”
Ik reageerde niet, omdat ik niet in staat was om dat te doen. Ik hoorde Harry Liam roepen en al snel klonk Liam’s lieve stem door de telefoon.
“Sam? Lieve schat, wat is er?”
Ik schudde mijn hoofd. Ik kon het hem niet vertellen. Ik kon het gewoon niet. “Mijn neef ligt in het ziekenhuis,” loog ik.
“Echt? Waarom?” vroeg hij geschokt. Ergens deed het me pijn dat hij me zo makkelijk geloofde, maar ik wist dat het nog meer pijn zou doen als ik hem de waarheid zou vertellen. Dus hing ik een of ander verhaal op over een ongeluk praatte een heel kwartier vol, voordat Liam weer moest gaan. Toen we hadden opgehangen, leunde ik met tranen in mijn ogen tegen de muur en staarde naar het plafond. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en liet me op de grond zakken. Ik moest het doen. Ik moest Cameron zoenen. Of ik het wilde of niet. Liam zou er niet achter komen en het zou niets betekenen. Ik moest het doen.