Zesenzestig

Met de band van mijn gitaar over mijn schouder skate ik naar het ziekenhuis, waar ik Kendall al zag wachten. Zodra hij mij in het zicht kreeg, zwaaide hij enthousiast en liep me tegemoet. Ik stapte van mijn board af en pakte het op, zodat ik het laatste stukje naar Kendall kon lopen.
“He Sam!” begroette hij me.
“Hallo,” zei ik opgewekt. Ik had er zin in vandaag.
“Klaar voor?”
“Helemaal!” grijnsde ik. Vrolijk babbelend over van alles en nog wat terwijl we het ziekenhuis inliepen. Kendall begeleidde me naar de derde verdieping, waar een lege kamer was en waar de rest van de crew op ons wachtte.
“Sam!” gilde Cameron. Hij rende op me af en gaf me een knuffel. Ik grinnikte toen hij me door de lucht zwierde.
“Cam, geen adem,” meldde ik. Hij zette me weer op de grond. “Hoe is het met je vriendje?” vroeg ik geinteresseerd. Cameron was homo, waar hij ook voor uit durfde te komen. Aangezien ik niets egen homo’s had en Cameron gewoon echt mocht, zijn we goede vrienden geworden.
“Uit,” zei hij triest.
“Uit?” vroeg ik geschokt. “Oh, Cammie toch!” Ik sloeg mijn armen om hem heen om hem te troosten. “Waarom?”
Hij haalde zijn schouders op. “Weet ik niet.”
Ik fronste mijn wenkbrauwen. “Wat een eikel. Heeft hij niet eens verteld waarom hij het uitmaakte?”
Cameron schudde zijn hoofd.
“Jongens, jullie mogen bijpraten als we klaar zijn met filmen,” onderbrak Kendall ons gesprek. Cameron maakte zich los uit mijn omhelzing en ging in het ziekenhuisbed liggen. Zijn speciale ziekenhuis hemd had hij al aangetrokken. Er kwam een zuster aan die bij Cameron een aantal neppe infusen vastmaakte en vervolgens weer wegging, wachtend tot we haar terug zouden roepen als we klaar waren. Ik nam met mijn gitaar plaats bij de stoel en wachtte tot Kendall ‘actie’ zei.
“En… Actie!” riep Kendall. Ik sloeg de snaren van mijn gitaar in en playbackte mijn solo. Cameron bleef heel overtuigend met zijn ogen gesloten op het bed liggen en hij bewoog geen millimeter. Na mijn solo liet ik op de een of andere manier een paar tranen over mijn wangen rollen en stond op van mijn stoel. Met mijn hand ruw mijn tranen weghalend liep ik door de gang, ik rende bijna. Mijn naam werd geroepen door een dokter en ik draaide me om. Ik moest verbitterd kijken van Kendall, en ik geloof dat dat me aardig lukte. De dokter –gespeeld door een andere vriend van Kendall- rende naar me toe en zei wat tegen me. Ik keek ongelovig en volgde de ‘dokter’ terug naar Cameron’s kamer, waar hij zijn ogen open had. Zodra hij mij zag, verscheen er een glimlach op zijn gezicht, precies zoals via het script moest.
“En… cut!” riep Kendall. Ik legde mijn gitaar weer weg en wreef over mijn wang om die droog te maken.
“Goed gedaan allemaal,” zei Kendall. “Sam, ik wil nog even iets met jou bespreken. Cameron weet het al.”
Nieuwsgierig liep ik naar hem toe.
“Wat is er?”
“Ik heb je het einde nog niet verteld,” zei hij.
“Die hebben we toch net gedaan?” vroeg ik verbaasd. Kendall schudde zijn hoofd.
“Nee. Het einde is dat blijkt dat de beste vriend en vriendin eigenlijk al heel lang verliefd op elkaar zijn. Dus als vriend wakker word, is beste vriendin zo blij dat ze niet meer helder nadenkt en hem kust, om hem zo duidelijk te maken dat ze van hem houdt.”
Geschrokken keek ik hem aan. “Ik moet Cameron kussen?”