Vierenzestig

“We hebben al wel vaker dreigementen gekregen, toch? Geen een is uitgekomen. Waarschijnlijk is dit net zo’n zinloos dreigbericht als die anderen. Degene die dit stuurde gaat toch niets doen, lijkt me. Laten we allemaal gewoon doen alsof er niks aan de hand is en vooral geen aandacht trekken van de pers. Voorlopig gebeurt er echt nog niets, dat zou onlogisch zijn,” besloot Louis zijn verhaal.
Allemaal dachten we even na over zijn woorden.
“Misschien heb je gelijk,” zei Harry als eerste.
“Misschien,” mompelde Zayn ook.
“Ik ben het met je eens,” zei Niall. Hij was zo naief dat het schattig zou zijn, als het in deze situatie niet gevaarlijk was.
“Jongens, denk eens na!” riep ik uit. “Kijk naar Liam. Ziet hij eruit alsof dit een zinloos dreigement is? Hij is verdorie stoned gevoerd! Onder mijn ogen!”
“Weet ik, Sam,” suste Louis. “Maar de kans is echt heel groot dat hij –of zij- na het voeren van cocaine aan Liam niet meer durft.”
Boos stond ik op. “Best. Dan ondernemen we geen actie. Maar als een van jullie iets overkomt, moet je niet bij mij aankloppen. Ik heb jullie gewaarschuwd!”
Ik beende de studio uit. Al snel hoorde ik iemand achter me aankomen. Ik bleef staan en draaide me om.
“Je moet niet alleen gaan nu,” zei Liam met krakende stem. Hij kwam naast me lopen, en zwijgend vervolgden we onze weg naar mijn huis.
“Blijf je slapen?” vroeg ik hem. Hij knikte.
“Als je dat wil blijf ik.”
“Ik wil het.”
“Dan blijf ik.”

Dagen gingen voorbij, en de dagen werden weken.
Ik stond nu op het vliegveld, wachtend op mijn moeder. Een beetje zenuwachtig wiebelde ik van mijn ene voet op mijn andere en keek om me heen of ik haar zag. Liam was nu op tour, en zou over twee weken weer terugkomen. Dus stond ik hier in mijn eentje. We hadden niets meer gehoord van de geheimzinnige dreiger, en langzamerhand begonnen we allemaal te geloven in Louis’ theorie en leek het gewoon een boze droom dat ver achter ons lag.
Opeens zag ik haar. Ik stak mijn hand omhoog. “Mam!” Snel rende ik naar haar toe.
“He Sam,” zei ze. Ze liet haar koffer vallen en omhelsde me. “Hoe is het gegaan zonder mij?”
“Ik heb me aardig gered,” grijnsde ik.
“Ik ben zo blij dat ik er eindelijk weer ben!” begon mijn moeder te babbelen. “Je moet me alles vertellen over wat er gebeurd is tussen Liam en jou!”
Ik grinnikte. “Je lijkt af en toe behoorlijk op Tirza.”
Mijn moeder grijnsde ook en pakte haar koffer weer op. “Kom, we gaan.”
Druk babbelend over alles dat we hadden gemist liepen we naar de bushalte. Aangezien ik geen rijbewijs had en mijn moeder’s auto nog steeds thuis stond, moesten we wel met de bus. Op zich vond ik dat niet erg. Ik vond het heerlijk om met de bus te reizen. Ik had eigenlijk geen idee waarom. Niemand wist van de dreigementen via twitter, en aangezien het niet nodig was vertelde ik mijn moeder er niet over, wetend dat ze alleen maar onnodig bezorgd zou zijn.
“Dus, hoe zit het nou met Liam en jou?” vroeg mijn moeder toen.
Ik glimlachte, zoals altijd als het over Liam ging. “We zijn nu een stel,” vertelde ik.
“Hoe?” Ik zag de pretlichtjes in haar ogen die me vertelden hoe leuk ze het vond om dit alles te horen.
Ik haalde mijn schouders op. Ik wilde liever niet denken aan het begin, toen ik Liam en mezelf zo’n pijn had gedaan. “De lads hebben me overgehaald om met Liam te praten en dat heb ik gedaan,” zei ik kortaf. Mijn moeder knikte, ze begreep dat ik het er liever niet over had.
“En hoe zijn jullie echt een stel geworden?”
Ik keek even naar opzij. “Je bent echt nieuwsgierig, is het niet?”
Mijn moeder lachte. “Hij is je eerste vriendje, vind je het gek!” Mijn moeder had Jeff nooit als mijn vriendje gezien, waar ik destijds echt boos over was.
“Nee, misschien niet,” gaf ik toe. “In elk geval, we zijn naar het bos gegaan en thuis heeft hij gevraagd of ik zijn vriendin wilde zijn.”
“Geen kus?”
“Jawel, maar dat ga ik mijn moeder niet vertellen!” lachte ik.
Mijn moeder schudde grinnikend haar hoofd.Gelukkig was mijn moeder het soort moeder dat het begreep als iets genant was.
“Ik ben blij dat het weer goed is tussen Liam en jou. Van de verhalen die ik van jou hoorde zijn jullie echt gelukkig met elkaar. Wanneer ga ik hem ontmoeten?” Ze keek me met een bedelende glimlach aan.
“Hij is nu op tour,” zei ik triest.
“Dat is jammer,” zei mijn moeder meelevend. Ik knikte en wilde net wat zeggen, maar werd onderbroken.
“Ben jij niet Samantha Sophon?” vroeg een meisje van een jaar of vijftien. Ze had blond haar en zag eruit alsof ze haar idool had ontmoet. Ik vroeg me af wie dat zou zijn.
“Ja, klopt,” zei ik.
“Mag ik je handtekening?” vroeg ze verlegen.
Ik was heel even overdonderd. “Eh, ja, tuurlijk. Heb je een pen?”
Het meisje knikte en stak een pen en een stukje papier naar me uit. Ik pakte het aan en zette in een vloeiende beweging mijn handtekening op haar papiertje. Het meisje bloosde en zag er dolgelukkig uit.
Opeens besefte ik me dat ik dat idool was die ze net gezien had. Ik staarde haar na toen ze opgewekt terughuppelde naar haar vriendinnen, die haar trots aankeken, trots dat ze mij had durven aanspreken.
Nog steeds verbaasd haalde ik een hand door mijn haar en draaide me terug om naar mijn moeder.
“Wat was dat?” vroeg ze verrast.
“Ik heb echt geen idee,” zei ik naar waarheid.