Drieenzestig

Liam had nog steeds enorme hoofdpijn. De cocaine was inmiddels al uitgewerkt, en Liam voelde zich nu nogal ellendig. In het vliegtuig had ik hem de hele tijd tegen me aangehouden en lieve woordjes in zijn oor gefluisterd, maar het leek niet te helpen. Zijn hoofd bonkte en hij heeft niet een keer geglimlacht. Hij negeerde zelfs de fans die hem herkenden op het vliegveld.
Geduldig wachtte ik op onze koffers, terwijl Liam koffie aan het halen was. Hij had twee frappucino’s besteld, en ik glimlachte. Ik dronk altijd frappucino’s sinds mijn eerste ontmoeting met Liam. Ik trok Liam weer tegen me aan.
“Het komt wel goed,” stelde ik hem gerust. “We zijn nu weer thuis.”
Hand in hand liepen we het vliegveld weer over, waar we Harry al snel zagen staan. Hij droeg een beanie en een zonnebril, maar omdat ik hem al vaker zo had gezien was het niet moeilijk om hem te herkennen. Snel liepen we naar hem toe, voordat de fans ons zagen en ophielden.
“Hey Hazz,” zei Liam stroef. Hij gaf hem een korte knuffel en liet hem snel weer los.
“Bedankt dat je ons op kwam pikken,” zei ik oprecht. Ik gaf hem ook een knuffel. Ik voelde me zo verschrikkelijk voor Liam. Dit was zijn eerste aanvaring met drugs, en hopelijk ook de laatste.
“Kom, ik heb het John al verteld,” zei Harry. Hij nam ons mee naar zijn auto en liet ons instappen. Er hing een ongemakkelijke stilte in de auto, die niemand verbrak. Uiteindelijk bleven we voor de studio staan, waar John blijkbaar was. Nog steeds zwijgend gingen we naar binnen. De andere bandleden en John zaten op de bank te praten, maar sprongen allemaal overeind zodra wij binnen kwamen. Niall kwam als eerste op ons afrennen en sloeg zijn armen om Liam en mij heen.
“Ik was zo ongerust!” snikte hij. Zayn en Louis liepen ook naar ons toe, en uiteindelijk eindigden we in een groepsknuffel. Liam zei nog steeds niets en staarde alleen een beetje bedrukt voor zich uit. Ik maakte me zo’n zorgen om hem.
“Liam, wat is er gebeurd,” vroeg John toen we elkaar hadden losgelaten. Liam slofte naar de bank waar hij op neerplofte en gebaarde naar mij, ten teken dat ik het moest vertellen. Ik liep achter Liam aan en ging naast hem zitten, waar ik een troostende arm om hem heen sloeg. Voor de tweede keer vertelde ik tot in de details wat er was gebeurd. Naar mate ik meer vertelde, ging John’s gezicht steeds donkerder staan.
“Dit is niet goed. Dit is helemaal niet goed,” bleef hij maar mompelen. We keken hem allemaal een beetje zenuwachtig aan, behalve Liam. Die zat nog steeds depressief naar de grond te staren en leek niet door te hebben wat er om hem heen gebeurde. Toen bleek dat John niet van plan was om iets zinnigers te zeggen dan “dit is niet goed”, pakte ik mijn telefoon en ging naar twitter. Ik had al tijden niet meer op twitter gezeten, en schrok me dan ook een ongeluk toen ik zag hoeveel nieuwe tweets er naar mij gestuurd waren en hoeveel volgers ik opeens had. En dat alleen maar omdat ik de vriendin was van Liam.
Ongeinteresseerd scrollde ik door de tweets die mensen mij hadden gestuurd. Er waren veel hatende berichten bij, maar daar trok ik me niets van aan. Een prive-bericht trok echter mijn aandacht.
Volgende keer zul je niet zo snel terug kunnen vluchten naar Londen. De volgende keer ben je hem en de anderen kwijt.
“Ehm, John?” zei ik langzaam. John werd wakker uit zijn trance en keek me vragend aan, net als de rest van de jongens. Zelfs Liam keek nu, hoewel er geen emotie in zijn ogen te lezen stond. “Misschien dat je dit interessant vind…”
Ik gaf hem mijn telefoon. John sperde zijn ogen open toen hij het berichtje las. “Dit is niet zomaar niet goed,” zei hij, “dit is heel, heel slecht.”
Een ping van mijn telefoon gaf aan dat ik een nieuw privebericht erbij kreeg. John klikte het nieuwe berichtje aan en keek nog meer geschrokken.
“Haal de politie erbij en jullie zijn dood. Letterlijk. Doe je best, maar je vind me toch niet,” las hij voor. Liam schoof wat dichter tegen me aan en ik sloot hem in mijn armen als een klein kind. Liam was het eerste slachtoffer. Wie zou de volgende zijn?
De lads zakten ook op de bank. Helemaal in shock. Een hele tijd zaten we daar, zwijgend, niet in staat om iets te zeggen. Liam had zijn hoofd in mijn nek gelegd en ik wiegde hem sussend heen en weer. Dit was misschien eng voor de lads, maar voor Liam was dit nog erger. Hij had dit meegemaakt.
“Misschien moeten we het een tijdje aankijken,” verbrak Louis de stilte. Allemaal schrokken we op uit onze shocktoestand en keken Louis vragend aan.