Tweeenzestig

“Hazza speaking,” klonk Harry’s stem.
“Haz, met Sam. We hebben een probleem.”
Liam staarde naar het plafond en wiegde een beetje heen en weer.
“Wat voor probleem? Verona is zo romantisch dat Liam het niet meer aankan?” grapte hij.
“Zoiets. Liam is high.”
“Wat? Hoe bedoel je?” Harry was opeens serieus.
“Ik bedoel dat hij zonet nogal naief was en cocaine snoof, niet wetende dat het drugs was.”
“Details.”
Ik vertelde hem het hele verhaal zoals ik het kende. “Dat klinkt niet goed,” concludeerde Harry.
“You don’t say,” mompelde ik.
“Ze vroeg of ik met haar meeging,” zei Liam opeens. Ik keek op en zag dat hij niet meer heen en weer wiegde, maar zijn tenen bestudeerde.
“Wat zei jij toen?” vroeg ik hem.
“Dat ik eerst mijn goudvis moest verschonen,” giechelde hij. “Ze vond het niet grappig en probeerde me mee te trekken, maar ik was sterker.”
“Heeft ze nog iets gezegd?”
“Ze zei dat ze mij en mijn vriendinnetje nog wel te pakken zou krijgen, net als de lads.”
Ik ademde scherp in en probeerde een beetje te kalmeren. “Harry?” piepte ik. “Het lijkt erop dat ons probleem een beetje groter is geworden.” Ik gaf een korte samenvatting van wat Liam net vertelde.
“Sam, ik wil dat jullie nu onmiddellijk terug komen,” droeg Harry me op. Ik begon hevig te knikken, ik wilde niets liever. “Thuis gaan we dit oplossen.”
“Oke. Harry?”
“Ja?”
“Ik ben bang.”
“Niet doen, dan ben je alleen maar een makkelijker doelwit.”
“Bedankt Harry, dat helpt echt,” zei ik sarcastisch.
“Sorry. Ik regel een vlucht voor jullie. Laat Liam nu slapen en geef hem veel koffie. Pak je koffers in en dan zie ik jullie in Londen weer.”
“Goed. Tot dan.”
We hingen op en ik richtte me weer naar Liam. “Jij gaat nu slapen,” zei ik.
“Wil ik niet,” pruilde hij.
“Slapen!”
Mokkend ging Liam liggen en sloot zijn ogen. Al snel hoorde ik een zacht gesnurk. Ik zuchtte en begon de koffers weer in te pakken. Het droevige einde van een leuke, maar korte vakantie. Ik haatte het.