Eenenzestig

“Wat dacht je er van om morgen een stukje te gaan varen?” vroeg Liam. Ik opende mijn ogen en keek hem aan.
“Dat lijkt me een geweldig idee,” zei ik slaperig. Mijn oogleden waren zwaar en konden elk moment weer dichtvallen, maar ik vocht er tegen. Ik trok de deken nog iets verder op en nestelde me wat dichter tegen Liam aan. “Ik vond het echt heel gezellig vandaag,” zei ik.
“Ik ook.” Liam drukte een kus op mijn hoofd. Ik draaide mijn hoofd naar boven en kuste hem. “Ik hou van je,” fluisterde ik.
“Ik meer van jou,” zei Liam zacht in mijn oor.
“Ik van jou het meest,” grinnikte ik. Ik moest denken aan de film Rapunzel van Disney, waarin Rapunzel en moeder Gothel dat ook steeds zeiden.
Liam glimlachte en ik voelde zijn lippen voor een laatste keer op mijn hoofd, en toen viel ik in slaap.

“Liam,” fluisterde ik in zijn oor. Hij reageerde niet. “Liam,” zei ik nog een keer. Nog steeds geen reactie. Ik bedacht me dat ik ooit ergens gelezen had dat jongens, in tegenstelling tot meisjes, niet wakker worden door woorden, maar door aanrakingen. Ik hief mijn hand en legde die op zijn wang. Ademloos begon ik de contouren van zijn gezicht te volgen. Zijn voorhoofd, zijn wenkbrauwen, en dan via zijn neus naar zijn mond. Bij zijn mondhoek bleef ik even hangen. Wat als hij nu wakker werd?
Maar dat zou niet uitmaken. Ik was tenslotte zijn vriendin. Met mijn vingertoppen ging ik zachtjes over zijn lippen heen, die indeukten waar mijn vingers waren en terugveerden als mijn vingers voorbijgingen. Hij had van die volle, zachte lippen. Lippen om over te dromen. Wat ik vannacht overigens ook gedaan had.
Opeens greep zijn hand de mijne. Ik slaakte een geschrokken gil. Grijnzend opende Liam zijn ogen.
“Heb ik je laten schrikken?”
Ik knikte en hapte naar adem. “Jemig, Liam! Ik haat je, echt waar!” zwoer ik.
Liam grinnikte en liet mijn hand los. “Sorry.”
“Hoe lang ben je al wakker?”
“Een tijdje. Je hebt zachte vingers,” grijnsde hij. Ik sloeg hem zacht tegen zijn wang.
“Doe dat nooit weer!”
“Sorry babe,” zei hij, nog steeds grijnzend. Hij drukte zijn lippen op de mijne en onmiddellijk vergaf ik het hem. Ik woelde met mijn handen door zijn haar en drukte hem dichter tegen me aan. Na een paar minuten moest ik hem loslaten om naar adem te happen.
“Ik ben adembenemend, is het niet?” grijnsde Liam.
Ik rolde weer met mijn ogen. “Letterlijk.”
“Jij ook, babe. En niet alleen tijdens het zoenen.”
Ik trok een wenkbrauw op. “Oke?”
“Weet je, Sam,” zei Liam, “jouw vader is een dief. Hij heeft alle sterretjes van de hemel gestolen en die in jouw prachtige ogen gestopt.”
Mijn wenkbrauw ging nog hoger. “Bedankt. Maar even serieus, Liam. Wat heb jij gegeten?”
Liam fronste en keek moeilijk, alsof hij moeite had met nadenken. “Hetzelfde als jij.”
“Verder niets?” Ik keek hem even aan en zag dat zijn ogen een beetje rood en gezwollen waren.
“Nou… Ik ben een uurtje geleden wakker geworden en kwam niet meer in slaap, dus ben ik even een stukje gaan wandelen. Toen werd ik aangesproken door iemand die me vroeg aan iets te ruiken, omdat hij niet zeker wist of het wel goed was.”
“Hoe zag het eruit?” vroeg ik verder. Ik begon een vermoeden te krijgen.
“Ehm… Het was een bakje met wit poeder erin. Ze zei dat het een speciaal Italiaans kruid was.”
“Hoe zag ze er uit?”
“Weet ik niet. Ze had een zonnerbil op en haar haren onder een muts gestopt.”
“LiLi, hoe kun je zo naief zijn?” zuchtte ik. Ik pakte mijn telefoon en belde Harry.