11. Come in, if you have time for it.

Het was koud toen we het vliegveld verlieten. Met een limousine - geheel tegen mijn zin in, ik haat die aandacht vragende dingen - reden we naar een hotel.
"Ik heb trouwens wel twee kamers geboekt. Vind je het erg om alleen op een kamer te liggen?"
"Nee hoor, dan weet ik tenminste dat ik ga slapen. Ik kan me niet voorstellen hoe ik er morgen uit moet zien als ik met wallen kennis moet maken met Robert Pattinson en Kristen Stewart."
"Dawn, wil je ze alsje-alsje-alsjeblieft gewoon Rob en Kristen noemen? Je noemt mij toch ook niet de hele tijd Taylor Lautner, maar gewoon Tay."
Ik knikte. "Ja, dat is waar. Maar het is gewoon - ze zijn echt voorbeelden voor me. En volgens mij heb ik je wel Taylor Lautner genoemd, hoor."
"Ja, twee keer. Vreselijk. En ik weet zeker dat Rob en Kristen het ook niet leuk vinden als je ze met hun achternaam noemt."
"Oke. Dus gewoon Robert en Kristen."
"Rob."
"Ja maar, dat vind ik echt super asociaal. Als je iemand ontmoet die, eh, Lisanne heet, dan noem je diegene toch ook niet meteen Lies?"
Taylor dacht na. "Nee, daar heb je gelijk in."
"I'm always right."
De limo stopte voor een immens groot hotel. We stapten uit en liepen naar binnen. Taylor zorgde voor de pasjes waar we de kamers mee binnen konden komen, en we zaten op de tweede verdieping. Toen we naar boven wilde lopen, bleek dat de lift het niet deed, dus ik dankte god op mijn knieën dat we niet op de 33e verdieping zaten.
Eenmaal in mijn hotelkamer zette ik mijn iPod op de speakers en pakte ik mijn tas een beetje uit - niet helemaal, we zouden hier maar drie dagen zitten voordat we gingen filmen in een andere stad. Vraag me niet welke, maar daar zou mijn scène opgenomen worden.
Ik zette de tv aan en keek naar het nieuws, maar bijzondere dingen waren er niet gebeurd. Alleen het onophoudende gezeur over Afghanistan, maar dat wist ik nou ook wel.
Na een tijdje werd er op mijn deur geklopt. Ik dacht dat het Taylor zou zijn, aangezien ik hier niemand anders kende, maar toen ik de deur open deed stond er een meisje met lichtoranje, golvend haar voor me.
"Oh, eh, hi."
"Hai, jij bent Dawn, toch?"
Ik knikte.
"Ik ben Lauranne, de dochter van David Slade." Ze strekte haar hand uit naar die van mij, en ik schudde hem.
"Leuk je te ontmoeten. Dawn Brennan."
Verbaasd keek ze me aan. "David had het erover dat je Dawn Black heette? Hij maakte er nog een grapje van dat je beter bij de wolfpack kon gaan, met je achternaam en zo."
"Ja, ja, lang verhaal. Mijn vaders naam is Black, die van mijn moeder Brennan, maar mijn vader heb ik nooit gekend."
"Hmm. Ik raad je aan om maar één achternaam te gebruiken, anders raken mensen in de war."
Ik knikte. "Oke. Maar dan wil ik wel Brennan, dat vind ik leuker klinken dan Black."
"Staat Black wel op je ID-kaart?"
"Ja."
"Dan moet je een nieuwe kaart. Je moet je namelijk altijd kunnen identificeren hoe je echt heet. En je moet je naam om laten zetten."
Verbaasd keek ik haar aan. "Hoe weet je dat allemaal?"
Ze schoot in de lach. "Ik heb het allemaal al een keer meegemaakt met Jennifer Anniston, Rihanna, Blake Lively..."
"Heten ze niet echt zo dan?"
"Nee joh. Blake heet eigenlijk Amanda Bynet, maar die naam mócht ze niet gebruiken omdat dat weer teveel leek op Amanda Bynes, snap je? Dan konden ze haar verwarren, een heel gedoe."
Toen realiseerde ik me pas dat we nog steeds in de deuropening stonden. "Kom even binnen, als je daar tijd voor hebt."
Ze glimlachte. "Ja, goed."
Ik sloot de deur en we gingen zitten. Op het bed, want stoelen waren er niet.