24. Only a release of pain.

Slechts enkele seconde duurt het voor ik mijn besluit heb gemaakt, het besluit dat ik niet niets ga doen. Ik ren zo snel als ik kan terug naar Derek's auto. Hij vermoord me als hij hierachter komt, maar van onder zijn auto, vastgedrukt tegen de onderkant heb ik mijn pijlen en boog geplakt. Ik gooi de koker achterop mijn rug en ren, met in mijn hand de effen boog, terug naar de leegstaande loods. Voor ik de loods binnenga, zet ik alvast een pijl in de boog.
Mijn voetstappen klinken hol, nadreunend in de leegte. Ik doe een stap verder. Een flits schiet door mijn hoofd. De man liep, met over zijn schouder Stiles, naar de deur in de hoek.
ik ren er zo geluidloos mogelijk heen. Mijn hart klopt iets sneller, wanneer ik via een trap naar beneden ga. Ik hou er niet van om onder de grond te zitten. Opgesloten.
Toch loop ik vastberaden verder. Ik hoor een schreeuw door de gangen dreunen. Mijn hart slaat een moment over. Ik versnel onbewust mijn pas en eindig al snel op de juiste plek. Voorzichtig kijk ik, op mijn knieën, om de hoek. Het is een grote ruimte. Links staan verschillende kisten en recht, een beetje in de hoek, een oude treinwagon. In het midden hetgene wat ik zocht.
Stiles ligt op de grond. Ogen gesloten, hopelijk bewusteloos, en onder het bloed. Naast hem staat de man. Nog steeds kan ik zijn gezicht niet zien. Hij schopt een keer met zijn voet tegen Stiles. Hij beweegt niet. De man begint wat te mompelen.
Een vlaag van woede en paniek schiet door mij heen. Het wezen, de reptiel, uit mijn... visioen (?), is nergens te bekennen. Dus wanneer de man zich omdraait om een tas van de grond te pakken, spring ik iets tevoorschijn. Ik ga klaar staan. Mijn hand drukt iets tegen mijn wang, zodat ik weet dat ik goed sta. Gevuld met woede blijf ik wachten tot mijn prooi overeind gaat staan. Wanneer hij dat doet, laat ik mijn hand los. De pijl schiet naar voren met een snelheid waarvan mijn ogen die amper kunnen volgen. Mijn mond zakt ietsje open wanneer de pijl een ander doelwit raakt. Een hard soort hoog gekrijs ontsnapt aan de mond van het wezen. Ik heb de reptiel in de rug geraakt. Ik weet niet waar die opeens vandaan is gekomen, maar dit was duidelijk niet de bedoeling. Ook al is het ook een vijand. Waarom doe ik zo moeilijk?
De volgende seconde gaan enorm snel. De man draait zich om en scant de situatie. Hij trekt in een soepele beweging de pijl uit de rug van het beest. Even gaat zijn hoofd ietsje omhoog om mij aan te kunnen nemen. In die paar seconde heb ik alleen maar nagedacht, liet ik mezelf beseffen wat ik nou precies zag. De volgende seconde gebeurt er pas echt veel. Ik leg een nieuwe pijl klaar en schiet. Het reptiel is inmiddels ongelofelijk snel uit beeld verdwijnen. De man duikt opzij om de pijl te missen. Wanneer ik een nieuwe pijl aanleg en me naar voren beweeg om dichterbij mijn prooi te komen, zie ik iets in mijn ooghoeken. De lichamen van Derek, Scott en Isaac. Plat op de grond, achter de kisten. In die paar seconde dat ik daar mijn oog op heb gelegd, heeft de man inmiddels een noodtrap bereikt in het midden van de rechtermuur. Hij begint te klimmen, maar ik schiet een pijl recht in zijn been. Hij breekt hem af en klimt met veel gevloek snel verder. Hij is al uit beeld verdwenen als ik me pas besef dat het reptiel hier nog moet zijn. Ik draai me om en kijk recht in de ogen van het beest. Ik voel hoe mijn hart stopt met kloppen. Ik had niet beseft dat het zo eng kon zijn om oog en oog te staan met een beest dat volgens mij mensen kan verlammen. Wanneer ik recht in de ogen kijk, voelt het.. voelt het.. alsof het.. Nee, dat kan niet.
Het beest geeft een enorme kreet en verdwijnt dan zijn baasje achterna.
Ik voel hoe mijn hartslag veel te hoog is, blijkbaar toch niet gestopt. Ik hap naar adem als ik merk dat ik die al die tijd heb ingehouden. Hoe is dit mogelijk?
Dan plots kom ik weer in actie. Alsof mijn hoofd de paniek-stand weer heeft uitgezet. Ik ren naar Stiles toe en probeer hem wakker te krijgen. Geen response. Ik voel zijn hartslag; slechts een geklop. Een véél te weinig en zacht geklop.
Ik trek mijn mobiel uit mijn zak. Geen bereik. Dit besluit kan misschien totaal de verkeerde zijn, maar ik ren naar de Derek, Scott en Isaac. Ze lijken ongedeerd en Derek lijkt zelfs alweer wat te kunnen bewegen.
'Snij me', beveelt Derek mee. Ik trek mijn wenkbrauwen op, maar maak zonder na te denken een snee met de punt van mijn pijl.
Hierna duurt het slechts nog enkele seconde voor hij zich weer aardig kan bewegen.
'Snij hun ook. Dan zorg ik dat Stiles hulpt krijgt.'
Aarzelend kijk ik van Derek naar Isaac en Scott en weer terug. Het is niet dat ik hun niet wil helpen. Het is dat ik Derek niet toevertrouw met een goede vriend die op sterven ligt.
'Jane', waarschuwt Derek me grommend, maar ik heb al besloten en ren weg.


-- Reactie + Kudo? Thankyou! ^^ --