23. Worst plan ever.

'Jane? Jane?'
Ergens door de flitsen heen hoorde ik een harde gil. Bij de flitsen in mijn hoofd heb ik geen gegil gehoord, dus ik weet niet wie het was.
Wel hoor ik nu hoe mijn naam herhaaldelijk wordt genoemd. De stem is zelfs licht in paniek zo te horen.
Mijn ogen schieten open. Ik ben tegen de muur van het huis neergezet. Twee paar ogen kijken me bezorgd aan.
'Jane?'
Nu herken ik de stem. Zonder verder nog enige twijfel sla ik mijn armen snel om Isaac zijn hals. Ik begraaf mijn gezicht en zijn nek en probeer op adem te komen. Zijn armen sluiten zich om mij heen, sluiten mij veilig op.
'Jane, wat gebeurde er?' vraagt Scott bezorgd.
Stiles. Ik laat gelijk Isaac los en spring overeind. Mijn hoofd doet nog steeds pijn en de wereld lijkt even flink te draaien, maar toch blijf ik staan. Deels misschien doordat Isaac me meteen vastpakt.
'We moeten naar het bos', breng ik uit, terwijl ik al richting mijn fiets ren.
'Mijn auto is sneller.'
Verbaasd draai ik me om. Derek is net aankomen rijden en heeft zijn raam naar beneden gedraaid.
'Hoe?' is het enige wat ik uitbreng.
'Ik heb hem gebeld, sorry.'
Ik doe niet eens de moeite om Scott een boze blik toe te werpen en sprint naar Derek zijn auto. We zitten allemaal nog maar amper of we rijden, nouja racen, al weg. Ik probeer de plek zo goed mogelijk aan te houden en zodra we uitstappen, ren ik al gelijk richting een bepaalde kant.
'Ik volg zijn geur', hoor ik Scott zeggen. Hij snuift aan een shirt van Stiles en rent precies de andere kant op. Met opgetrokken wenkbrauwen blijf ik hem nakijken.
'Kom.' Isaac pakt me bij mijn hand en samen rennen we naar de plek die ik in de flitsen zag.
'Hier was het, zeker weten.'
Isaac knikt instemmend en verduidelijkt zichzelf met de woorden 'Ik ruik het.'
Ik blijf het raar vinden, maar op de een of ander manier maakt me verder niet uit. Ik ben niet meer bang. Bang voor het 'monster'. Ongewillig schiet er een beeld van vroeger door mijn hoofd. Een vlaag van pijn schiet over mijn gezicht, voor ik de gedachte weer wegstop in kastje 'absoluut vergeten'.

'Ik ga achter Scott aan', deelt Derek ons mede. Hij snuift even aan het shirt van Stiles en verdwijnt dan dezelfde kant als Scott op.
'Kom, we volgen ze', zegt Isaac.
Ik wil hem volgen, maar dan wordt het zwart voor mijn ogen. Ik voel hoe ik in het bladerdek val en ergens vaag hoor ik ook nog een schreeuw, mijn naam. Alweer.

'Vertel me wat je over haar weet.'
'Waarom zou ik?'
*geknip met vingers*
*geschreeuw*
'W-waa.. Waarom doe-e je d-dit?'
'Dat gaat je niets aan. Nou beantwoord mijn vraag. Wat weet je over haar?'
'Nog niet veel. Ik ken haar nog niet zo lang.'
'Vertel me wat je weet.'
'Ze is aardig?'
*geknip met vingers*
*opnieuw geschreeuw*
'Volgens mij ben ik niet duidelijk geweest, maar ik ga maar voor drie keer. Dus vertel me wat je over haar weet of je bent er geweest.'

Ik hap naar lucht terwijl mijn ogen open schieten.
'Oh my god. Oh my god', blijf ik maar door bazelen.
'Wat zag je Jane?'
'Ik zag niets. Ik hoorde alleen stemmen', antwoord ik, nog een shock van wat ik hoorde. De schreeuw van Stiles. Het soort schreeuw waar je jaren later nóg van in je slaap wakker schrikt. De schreeuw van pure, pure pijn. Écht afgrijselijk.
'Ik weet niet waar hij is.' ik begin te huilen. 'Ik weet niet waar hij is.'
'Derek en Scott zullen hem vast vinden', sust Isaac me. Hij neemt me in zijn armen en troost me.
'Ik wil hem vinden.' Isaac snapt mijn woorden en helpt me overeind. Eerst lopen we even, maar dan veeg ik mijn tranen weg en beginnen we te rennen.
'Gaan we wel goed?' vraag ik na een tijdje.
Isaac kijkt me even twijfelend aan, maar knielt dan, ruikt de grond en knikt.
'We zijn vlak bij.'
Hij pakt mijn hand en we rennen verder. We komen op een oud terrein terecht. Een soort oude loods. Ik voel hoe Isaac verstijft. Ik draai me om en zie hoe zijn ogen groot worden.
'Wat is er? Isaac?'
'Dit is onze ontmoetingsplek', antwoord hij niet begrijpend.
Op dat moment worden we achter een klein muurtje getrokken. Ik wil gaan gillen als er een warme hand over mijn mond wordt gelegd.
'Sst', sist Derek me toe. Ik trek meteen een vies gezicht en haal zijn hand van mijn mond. Een speelse blik verschijnt in zijn ogen. Ik zie aan de overkant, achter een ander muurtje Scott en Isaac zitten. Isaac kijkt meteen ongerust mijn kant op, dus steek ik voor de zekerheid maar even mijn duim op.
'Dus. Je hebt volgens mij wat uit te leggen', sis ik kwaad naar Derek.
Hij werpt me een woeste blik toe.
'Je denkt dat ik er iets mee te maken heb?'
'Al vanaf ik die folder in jouw huis vond.' Zijn lichaam verstrakt.
'Die is door iemand voor mij neergelegd.'
Ik rol met mijn ogen. 'Yeah right.'
'Jaa, damn it's right.' Ik hoor Scott vanaf de overkant zacht grinniken, waardoor hij van niet alleen mij, maar ook Derek een boze blik toegeworpen krijgt. Waardoor het dit keer Isaac is die begint te lachen.
'Dus.. Wat is het plan?'
Ik laat de discussie voor wat het nu is. Stiles gaat nu voor.
'Nou wij stormen naar binnen en jij blijft hier wachten', zegt Derek. Hij geeft een knikje naar Scott en Isaac, waarna ze alle drie naar de loods beginnen te rennen.
'For sure dat dit verkeerd gaat aflopen', is het enige wat ik denk.


-- haha die lange reactie's! looove it! --