39.

Zayn Malik

Na een tiental seconden, wat wel uren leek te duren, draaide ze haar hoofd lichtjes weg en vielen haar ogen dicht. Duizende vragen gingen door mijn hoofd. Zou ze me herkend hebben? Zou ze zich nog alles herinneren? Zou ze kwaad op me zijn?

Ik was nog de rest van het bezoekuur bij haar gebleven voor het geval dat ze nog wakker zou worden, wat jammer genoeg niet gebeurde. Nog net voor ik naar huis ging, ging ik nog even langs bij de dokter, ik wilde weten hoe het nu ondertussen met haar ging.

'Veel weten we nog niet, we moeten nog onderzoeken doen, maar we weten wel dat ze wat hersenschade heeft. We weten niet in welke mate. Dus we weten nog niet of ze geheugenverlies heeft, of dat haar iets lichamelijk mankeert,' zei hij. 'Lichamelijk?' vroeg ik verbaasd. Hij knikte. 'Het kan zijn dat een deel van de hersenen is aangetast, waardoor een deel van haar lichaam, bijvoorbeeld haar linkerkant, verlamt is,' zei hij. Met open mond keek ik hem aan. 'Wat?!' schreeuwde ik bijna. 'Rustig maar, meestal is dat maar tijdelijk,' zei hij rustig. Rustig? Rustig?! Hoe moet ik daar nu rustig van worden? Meestal is dus niet altijd, er blijft altijd een kans dat ze verlamd blijft! Nog steeds in shock verliet ik het ziekenhuis en ging naar huis.

Ik was bijna thuis toen ik een sms'je kreeg. 'Wanna hang out rn?' Het was van Niall. Ik draaide me om en ging terug naar de bushalte. 'Sure, I'm on my way' stuurde ik terug. Na een kwartiertje onderweg te zijn geweest, kwam ik eindelijk bij Niall aan. Het was al een tijdje geleden dat ik hier nog was geweest. Ik klopte op de deur en meteen verscheen de blonde Ier in de deuropening. Ik begroette hem met een snelle knuffel. 'Dat is lang geleden dat ik hier nog ben geweest,' lachte ik. Hij knikte glimlachend. Nieuwsgierig keek ik rond. Veel was er niet verandert, behalve dat er enkele platen van ons aan de muur hingen en dat het er nu een heel stuk orderlijker uit zag. 'Wow, Niall, heb je opgeruimd?' vroeg ik lachend. Ik kon zijn lach vanuit de keuken horen. 'Mijn ouders zijn op bezoek geweest,' zei hij lachend. Ik lachte mee. Natuurlijk, uit zichzelf ruimde hij natuurlijk nooit op. Ik durf te wedden dat zijn moeder alles had gedaan. 'Zullen we naar Nando's gaan? Ik heb honger,' stelde ik voor. Meteen toen ik "Nando's" zei, stak Niall zijn hoofd in de deuropening om te kijken of hij het goed had gehoord. Met een grote glimlach kwam hij terug de woonkamer binnen. Hij liep door naar de gang en liet mij alleen achter. 'Kom je nog?' hoorde ik hem roepen. Ik grinnikte en ging hem achterna. Niall en zijn eten...