Chapter 1. Camille

Camille Madson

Van New York naar Stratford verhuizen, waren mijn ouders gek geworden ? Ze wouden 'de rust opzoeken', zoals ze dat zeiden. Ik vond het onzin. Al mijn vrienden moest ik achterlaten in de stad waar ik zo veel van houd. Ook nog eens om in een stom, klein stadje in Canada te gaan wonen. Ons huis was niet klein, het was groter dan ons oude huis in New York, maar bij het zien van de ruimte die mijn slaapkamer zou gaan worden verlangde ik vrijwel meteen al weer terug naar mijn kleine kamer in New York. Waarom zou ik ooit zoveel ruimte nodig hebben ? Het huis was ook nog lang niet af. Leidingen moesten nog aangesloten worden, muren moesten nog geverft worden.. kortom, het was één grote troep. Een nog onbewoonbare troep. Daardoor moesten we tijdelijk bij een tante wonen, die ook in Stratford woonde. Haar had ik al een paar jaar niet meer gezien, net zoals haar dochter, Lauren. Dat was waarschijnlijk het enige leuke aan verhuizen naar Stratford, ik ging Lauren na al die jaren eindelijk weer zien. Ik glimlachte bij de gedachte. Ik herrinerde me nog wel hoe hard ik had gehuild toen ze me vertelde dat ze zou verhuizen naar Canada. We waren nu opweg naar het huis van mijn tante. Ik lag languit op de achterbank van de auto. Van zo'n reis van New York naar Stratford werd je echt wel moe. Net toen ik bijna vertrokken was naar dromeland werd ik wakker gemaakt door mijn vader die zo nodig extra hard over een bobbel in de weg moest rijden. "Auch.." mompelde ik toen ik mijn hoofd stootte tegen de autodeur door het rijden over de bobbel. Ik hoorde hoe mijn vader zachtjes grinnikte. Asshole. Nu zou ik dus nooit meer in slaap kunnen komen. Na een paar minuutjes waren we echter al aangekomen bij het huis van mijn tante. Papa parkeerde de auto voor het huis en vertelde me dat we er waren. Alsof ik dat nog niet door had. Zuchtend opende ik de deur van de auto en stapte ik uit. Toen ik Lauren naar buiten zag lopen vrolijkte ik meteen op. "Camille !" riep ze terwijl ze op me afrende. Wow, zei was veranderd zeg. Haar korte blonde haren van een paar jaar geleden hadden plaats gemaakt voor lange, iets donkerde haren. Een grote lach stond op haar gezicht toen ze haar armen om me heen gooide. "Ik heb je gemist !" zei ze terwijl ze me bijna dood knuffelde. "Ik jou ook Lauren." kreeg ik er met moeite uit. Ze liet me bijna stikken. "Kom ik laat je het huis zien !" Ze pakte mijn hand en trok me mee het huis in. Ik zwaaide nog even snel naar mijn tante voordat ik mee werd getrokken naar binnen. Ze liet me het hele huis zien, als laatste de kamer die van mij werd voor zolang het nodig was. "Toen we verf gingen halen voor de muren heb ik mam speciaal paars mee laten nemen, dat was je vroeger je lievelingskleur, toch ?" Ik bekeek de redelijk grote kamer met paarse muren en knikte. "Nu nog steeds." Ik glimlachte en ging op het bed zitten. Die was zacht zeg. "Vind je het wel mooi ? Anders mag je wel in mijn kamer hoor !" Ik grinnikte om hoe aardig Lauren was. Daarin was ze zeker weten helemaal niet veranderd. "Nee hoor, deze kamer is leuk." "Oke, kom dan gaan we je spullen uit de auto halen !" Voordat ik het wist werd ik weeral meegetrokken aan mijn arm, die nu toch al best wat pijnlijk begon te worden. Achja, Lauren kennende ging ze toch niet loslaten als ik dat vroeg.