38.

Zayn POV

Ik hield Stephanie haar handen stevig vast. Ik hoorde de deur open gaan, maar ik hield mijn ogen strak op haar gezicht gericht. Ik wilde niet missen hoe ze wakker werd. 'Zayn? Ben je bevroren?' hoorde ik haar vader lachend zeggen. 'Ik vroeg haar om te knijpen in mijn hand als ze mij kon horen, en even later kneep ze in mijn hand,' zei ik zonder mijn hoofd van haar weg te draaien. 'Wat? Oh meisje toch, word alsjeblieft weer wakker!' zei haar moeder blij terwijl ze de andere hand van haar nam. Nog geen tien seconden later kwam de dokter binnen. 'Wat is er?' vroeg hij. 'Ze kneep in mijn hand toen ik vroeg of ze mij kon horen,' zei ik glimlachend. De dokter humde wat. 'Dat is zeer goed nieuws,' zei hij. Hij ging naar een van de piepende machines en keek op een computerschermpje. 'Haar hartslag is aan het versnellen, dat is een teken dat ze wakker aan het worden is,' vervolgde hij. De glimlach op mijn gezicht werd steeds groter.

We waren nu al een halfuur in spanning aan het wachten tot ze wakker zou worden, maar ze had geen enkel teken van leven meer gegeven. Natuurlijk bleven de machines piepen, maar dat was dan ook het enige. Ik had verschrikkelijk veel honger, omdat ik 's middags niets gegeten had, maar was te koppig om naar de cafetaria te gaan. Ik was ook een beetje aan het hopen dat een van haar ouders naar de cafetaria zou gaan om iets drinken te halen, zodat ze ook iets voor mij konden meebrengen, maar ook zij bleven naast haar bed zitten.

Na nog een kwartiertje te hebben gewacht, was ik het wel beu. Ik stond op en mompelde iets dat ik zometeen terug was. Ik haastte me naar de cafetaria en liet een broodje inpakken. Zo snel als ik kon ging ik terug naar haar kamer. Ik zuchtte opgelucht toen ik zag dat ze nog steeds met haar ogen gesloten lag. Ik schrokte het broodje naar binnen, ik had verschrikkelijk veel honger en was dan ook blij dat ik eindelijk iets kon eten. Net toen ik de laatste hap had doorgeslikt, hoorde ik de ouders van Stephanie naar adem happen. Meteen keek ik op wat er aan de hand was en zag hoe ze langzaam haar ogen opende, maar die meteen weer sloot. Zo snel als ik kon ging ik weer naast het bed zitten en nam haar hand terug vast. Ik wreef zachtjes met mijn duim over de rug van haar hand. Opnieuw opende ze haar ogen. Deze keer kon ze die wel iets langer openhouden. Ze keek naar haar ouders en glimlachte zwakjes. Toen keek ze mij aan en haar ogen bleven in die van mij hangen.