Stylish, Peeta and the capitol...

Ik stond met Peeta voor het raam. We keken met open mond naar buiten terwijl we bewonderend zagen hoe de grote lange stenen wolkenkrabbers opstegen uit de betegelde straat. We waren er. In het capitool. De laatste plaats waar ik ooit naar toe zou gaan. Het capitool, waar iedereen erbij liep alsof het elke dag carnaval was. We stopten langzaam aan en er kwamen mensen aan die zeiden dat we uitkonden gaan stappen. Ik liep samen met Peeta naar de uitgang en ademde de lucht in. Het was niet fris en natuurlijk zoals bij ons, in district twaalf. Maar het stonk. Het rook heel erg vies naar benzine en co2. We werden naar een soort hotel/gebouw gevalles geleid waar we de komende dagen zouden doorbrengen. Er was een trainings centrum aanwezig en van die halve beauty salons. En natuurlijk nog veel meer. Toen alles voorbij was draagde Effie Prul ons op om ons op te frissen en om te kleden voor het diner. Ik en Peeta liepen naar de kamers die ons toegewezen waren. We frisden ons op en gingen naar het diner. We aten en deden wat we moesten doen. Ik glimlachte braaf toen de cameras aanwezig waren. Maar eigenlijk voelde ik me koud en leeg van binnen. Toen het diner afgelopen was werden we door onze voorbereidingsteams. Flavius Octavia en nog een andere vage vrouw naar de halve beautysalons gedirigeerd. Vanavond. Vanavond was het zover. Vanavond was de optocht met de stomme strijdwagens. En we moesten eerst verkleed worden. Ik moest met uiitkleden, wat ik niet leuk vond. En in een bad gaan zitten. Ik werd afgedroogt en terwijl het voorbereidings team druk kletsend spul op mijn benen smeerden en er toen stukjes stof opplakten vroeg ik: ‘Waarom is dat? Ik ben van district twaalf hoor, dat is steenkool geen textiel,’ ‘Daar kom je zo wel achter,’ zei Flavius met een vriendelijke toon in zijn ontezettend hoge stem.

Ik merkte het inderdaad toen de stukken stof van mijn huid afgerukt werden. Ieder klein haartje dat er zat werd er uit gerukt. De tranen sprongen me in de ogen, terwijl ik een gil probeerde te onderdrukken. Zo ging het een hele tijd door, tot ik compleet haarloos was op mijn hoofdhuid wenkbrauwen en wimpers na. Nou ja mijn wenkbrauwen. Daar werden ook de helft van de haartjes uitgetrokken. Op mijn wimpers werden extra haartjes geplakt en ik kreeg nepnagels op. Ik werd opgemaakt. En toen kwam er een man binnen, de enigste normale man die ik hier ooit had gezien. En zijn naam was Cinna…



Vinden jullie het nog wel leuk? Ik heb 1 abonees en de reacties zijn op een hand te tellen. Maar toch word het wel gelezen kan ik zien...